Ik had m’n videorecorder aan moeten zetten. Een belangrijk onderwerp in een blijkbaar spraakmakend programma. Ik weet alleen niet meer welk programma. Ik zapte er voorbij toen m’n aandacht per ongeluk wat langer vastgehouden werd doordat ’t onderwerp onmiddellijk genoemd werd. Een onderwerp waar een groot gedeelte van de nederlandse bevolking dagelijks mee geconfronteerd wordt. & Waar iedereen die ermee te maken heeft een mening over heeft. Eigenlijk heeft écht iedereen er een mening over. Want iedereen is ’t ooit geweest. Sommigen wat langer dan anderen. Maar zelfs in ’t geval men slechts heel kort ervan heeft mogen genieten, dan heeft men altijd wel iemand in de kennissenkring die er meer ervaring mee heeft.
& Ik moest er opeens weer aan denken toen Marjolijn & Radboud ’t over de eenzame drinker hadden. Links van hen, voor mij rechts, want ik stond achter de bar, zat zo’n eenzame drinker. Hij was weliswaar getrouwd, had een dochtertje van een jaar of 2, misschien wel 3, maar ’t was overduidelijk een eenzame drinker. Ik zag ’t aan z’n pet, z’n lippen die hingen, aan ’t resolute besluit ’t maar bij 3 biertjes te houden, & de mate waarin hij niet aangesproken werd door anderen dan de barman. Hij lachte vriendelijk als hij merkte dat ik doorhad dat-ie er nog wel 1tje lustte & ook precies wist wat ’t moest zijn. Dat zien eenzame drinkers graag, tenzij ze vinden dat je je teveel bemoeit met ze.
Dat kon ik natuurlijk niet vertellen terwijl hij gezeten was naast Marjolijn & Radboud.
Voor hen schuin aan de overkant, in de hoek van de bar, zat een andere eenzame drinker. 1tje Die zich inmiddels redelijk thuis voelde in die rol. Een portugees of een spanjaard, genaturaliseerd tot nederlander. Hij droeg een muts.
Waarom zijn die eenzame drinkers toch zo dramatisch erg geneigd hun pet of hoed te blijven dragen in openbare gelegenheden? Men zou er eens een onderzoek aan moeten wijden. Zou dat hun enige zekerheid zijn in die overdonderende massa van anders-zijn, anders-denkenden, anders-gerelateerden?
Ook deze eenzame drinker was geneigd voor zich uit te kijken. Af & toe afgeleid door iets wat achter hem meer geluid maakte dan ’t gewone stemvolume van cafébezoekers. Voor zich uit, bijna stoïcijns, zo min mogelijk emotie in ’t gezicht leggend.
Een eenzame heeft ruggengraat nodig. Dat kan hij pogen uit te stralen door geen emotie te tonen.
Waarbij ik mezelf betrap de eenzame drinker alweer overwegend masculiene kenmerken te hebben gegeven. Laten we ’t er op houden dat ik in mijn hoedanigheid van barman overwegend mannelijke eenzame drinkers tegenkom. Bij de vrouwelijke eenzame drinker ben ik bovendien geneigd andere criteria mee te laten wegen, dit vooral mbt ’t feit dat ik andere onderdelen van dit wezen probeer te bestuderen, zo gauw ik haar aantrekkelijk genoeg vind om voor langere tijd aan mijn bar te hebben zitten.
’t Grappige bij dat tv-programma, dat ik ook bij ’t korte gesprek met Marjolijn & Radboud noemde, was dat de 4 singles (zoals zij tegenwoordig blijkbaar schijnen te heten) ervan uitgingen dat als zij zich maar mengden onder grote groepen mensen, ze vanzelf wel weer een relatie zouden bemachtigen. Gerelationeerd zouden raken (& als woord dat nog niet bestaat, dan wordt ’t binnenkort wel uitgevonden; bij deze een 1e aanzet daartoe). Voor de rest waren ze allemaal hartstikke gelukkig, ze vermaakten zich allemaal wel, zo in hun leven alleen, waarom zouden ze zielig zijn, & nog meer zelfbevredigende, zelfondersteunende, zelfovertuigende gemeenplaatsen.
Men moet mij begrijpen, ik ben ook single (ik ga in deze tevens met mijn tijd mee & gebruik de vocabulaire die men heden ten dage ’t beste zal verstaan), alsook een eenzame drinker. Maar dat laatste doe ik ’t liefste thuis. Anders vind ik ’t niet echt.
Vroeger (ik ben al zo oud dat ik over dit onderwerp in die termen kan spreken) ging ik de stad in, bleef daar tot diep in de nacht & veronderstelde mezelf een einzelgänger te zijn. Dat stond wel zo romantisch, vond ik, dat was weer ‘ns wat anders dan een eenzame drinker, daar zat meer heroïek achter, een zelf nagestreefd doel, & een met bravoure te dragen geuzennaam.
Maar niet minder alcoholisch noch door meer mensen aangesproken dan de eenzame drinker die zich verdwaald acht in ’t geroezemoes van een donkere kroeg. ’t Is slechts de houding die kan verbloemen dat je niet tot die bepaalde groep behoort.
Tegenwoordig ben ik legaal een eenzame drinker. Zonder dat veel mensen daar aanstoot aan kunnen nemen. Ik drink ’t biertje thuis, in m’n eigen stoel, ga vermoeid naar bed, & word ondertussen ongemerkt ouder. Tot volle tevredenheid overigens (de dood zou alleen niet aan datzelfde prijskaartje moeten hangen; dat vind ik een storend onderdeel ervan).
Let wel: er is wel degelijk de wens zo nu & dan een vrouw per ongeluk naast mij te vinden in de stralen die ’t ochtendgloren mijn kamer doen opvrolijken, maar er is inmiddels geen noodzakelijkheid meer. De vrees dat dit slechts tot averechtse ongewendverschijnselen (dit in tegenstelling tot ’t reeds bestaande ‘ontwenningsverschijnselen’), die zich bij mij voordoen als heuse & zeer serieus te nemen cold turkeys als na ’t jarenlange onthouden van ‘t gebruik van heroïne, heeft mij een tijd geleden doen besluiten dat er aan mijn hoofd geen geestelijke polonaise moet plaatsvinden. Hoe graag mijn natuurlijke driften mij er ook toe willen aanzetten.
Kijk, & daarom, beste luisteraars, mocht men ’t nog tot hiertoe volgehouden hebben dit te lezen, heb ik besloten dat ’t imago van eenzame drinker mij best wel staat. Genoegzaam neem ik een slokje bier, laat me door niets & niemand storen, lees een boek, schrijf een verhaal waarbij ik zo af & toe daar ook nog ‘ns een reactie op krijg, maak mij op die manier in beperkte mate onsterfelijk, hoewel ’t krijgen van een kind ’t leven ook schijnt te verlengen, las ik van de week, verschaft dit gevoel mij redelijk veel genoegen, & laat ’t leven in al z’n beperkingen aan mij voorbij trekken.

Als ik in de kroeg ben tegenwoordig, dan zoek ik wel de mensen op, maak een praatje, & keer alleen terug naar Zijperspace.