Als je hem kon imiteren, natuurlijk was m’n oudste broer ’t best, dan kon je de wereld aan.
Een broer over de schouder van achter aanvallen met ‘Brrrwlllbwaargrhoah’, flapperend met je mondhoeken, als automatisch, want je hele kop moest heen & weer bewegen.

& Natuurlijk schrokken ze niet, die broers die je plots te pakken wilde nemen naar ons grote voorbeeld, net zo min als Aart & Wieteke.
Maar ’t was als aaien over de wang van spel. Als hondjes die met elkander wilden spelen. Grauwen & nekbijten, pootjegraaien naar elkander. Welk dier wil dat niet?

Hij leerde ons, in m’n vroeg zelfbeseffende jeugd, eng te zijn; z’n naam goed gekozen. Lastig te zijn. Zonder resultaat tegelijkertijd; als ’t er maar ff uit was. M’n moeder in de keuken mogelijk de pan uit haar handen liet vallen (of deed alsof), waarna ze schreeuwde (ze schreeuwde evengoed zelden of nooit) dat we vanavond niet mochten kijken; de tv de hele avond uit.

Dan werden we net zo verstild als wanneer Erik weer eens op z’n nummer werd gezet door de Stratemaker, soms ook de Deftige dame, zij ietwat pinniger want zo zijn dames.
Waar ongemerkt genegenheid ging groeien voor anderen. Hij geleidelijk iets groots werd van anders zijn.
Een schreeuw, een brul, met flabberende heen & weer-wangen van grote, maar toch liefkozende, vertroetelende weerbarstigheid van dat alles niet zo vanzelfsprekend was.

& We daardoor over de speelplaats van school konden rennen, z’n schreeuw in de nek van anderen konden werpen, waarbij je de kriebel daar kon voelen, de hand die naar de plek greep waar de brul was terechtgekomen.
Want hij maakte de behoefte aan engheid normaal voor ons. Dat we wilden rennen & schreeuwen, de meester negeren, de stilte wilden omzeilen, onze wangen opblazen, ons te veel wat minder wilden laten worden, wellicht de energie straks op (maar daar hadden we geen verstand van), maar we waren daar geweest.
We hadden de leraren opgejaagd zoals Erik waarschijnlijk dat niet had gekund.

Bleven we uiteindelijk hooguit 5 minuten denken dat bereikt te hebben. We moesten verder met de volgende les. Brullen vanzelfsprekend weer verboden.
Een goed gevoel evengoed. Beste Joost.

Ons grote voorbeeld is niet meer in familie Zijperspace.