Ik zag veel films. Nee, niet zomaar veel films: héél veel films. Niet alleen in m’n vrije tijd; binnen de studie was er gedurende de 1e 2 trimesters ruimte vrij gemaakt om in de bioscoop (toenmalig Desmet) zoveel mogelijk klassiekers te kunnen zien. Of eigenlijk hadden ze dat verplicht gesteld: bij binnenkomst in de bioscoop moest je de presentie-lijst tekenen.
Die presentie-lijst interesseerde me niet zoveel. Normaliter zou ik tegen zo’n lijst zijn, vooral binnen een universitaire studie, maar ‘t mogen zien van zoveel klassiekers op ‘t grote doek, slechts vertoond voor de Film & Tv-studenten, deden mij zonder gewetensbezwaren de lijst ondertekenen. Als ik maar zo snel mogelijk de trap op kon lopen om op ‘t balkon m’n vaste zitplaats (zo veel mogelijk beenruimte & bewegingsvrijheid) in te nemen.

Ik hield alle films die ik zag bij in m’n agenda. De woensdagen extra gedetailleerd doordat we daar een rooster van hadden gekregen. ‘t Rooster is allang verloren gegaan, maar m’n agenda van toen vermeld alle gegevens.

15 januari, woensdag:
9.15-10.45 “Sauve qui peut (la vie)” Godard
11.00-12.30 “Passion” Godard
13.00-14.45 “Double indemnity” Wilder
15.00-16.35 “Dagboek van een shinjuku-dief” Oshima

“A taste of honey” Tony Richardson
“Biloxi blues” Mike Nichols

Ik had na afloop van Desmet verschrikkelijk stijve benen, alsof ‘t bloed er niet meer goed doorheen wilde lopen. Ik heb films om die reden wel ‘ns voor de helft staande gevolgd.
Maar ‘s avonds op m’n kamer had ik een bank die perfekt was om liggend een volgende film te kijken.

Dat 1e jaar was ik nogeneens zo fanatiek, dat werd pas erger in ‘t 2e & 3e jaar. Dagen als bovenstaand werden gemeengoed, absoluut geen uitzondering.

Toen bestond er nog geen daglicht in Zijperspace.