Ik overwoog eens aan te gaan vangen met ’t CZ (Cyclopediam Zijperspaceaneum, zie eerdere publicaties), oa door melding te maken van de globe die boven m’n kachel op de schouw staat. Niet een gewone globe. Zeer zeker niet als je je beseft hoe verkeerd hij een voorstelling van zaken geeft.
Nu ik er toch over begonnen ben, kan ik net zo goed even duidelijkheid verschaffen omtrent die globe. De globe moest ooit Zijperspace verbeelden. Vandaar dat ik ’t CZ er mee wilde laten beginnen. Want waar vindt men een ander voorwerp dat symbool zou kunnen staan voor de ruimte waar mijn verhalen zich af spelen?
Bas van Rood Petje deed ooit een oproep. Of er webloggers waren die zich wilden laten fotograferen. Een projectje van ‘m.
We namen contact op, we bepaalden een datum om elkaar bij hem thuis te ontmoeten voor een sessie & hij vroeg gelijk of ik een object mee wilde nemen dat te maken zou hebben met m’n weblog.
In een landkaartenwinkel kocht ik mijzelf een strandbal met de wereld er op verbeeld tezamen met de bewuste globe. Hoewel ‘globe’ nog steeds ‘t verkeerde woord is.
’t Hemelruim staat er nl op afgebeeld, zoals wij ’t vanaf de aarde kunnen aanschouwen (binnenstebuiten gekeerd dus).
Tenminste, dat is wat ik mezelf heb wijsgemaakt. Ik zou niet weten of die veronderstelling op waarheid berust. Ik weet nl weinig tot niets van ’t heelal. Zeker als je de omvang ervan zou kunnen bevatten, zou je moeten concluderen dat laatste zin in relatie daartoe op waarheid berust.
Maar aangezien ’t slechts een klein bolletje is, op een standaard, met de mogelijkheid tot draaien, leek ’t me uistekend geschikt ermee op de foto te gaan.
Ton & Zijperspace. Zijn Zijperspace.
Er schoten me al vergelijkingen te binnen met Atlas & andere mythische figuren, maar ik besloot me in alle bescheidenheid te laten kieken gestuurd door de professionele kijk die Bas op de dingen had.
Na afloop heb ik de strandbal aan m’n neefje cadeau gedaan, de globe raakte ik aan de straatstenen niet kwijt. Vandaar dat-ie voor de eeuwigheid mocht genieten van de hitte van de kachel. & Aangezien warmte veel luchtbeweging doet veroorzaken, ’t daardoor rond m’n kachel een waar stofnest mag heten, verdween de globe langzamerhand in wel zeer aardse nevelen aan ’t zicht.
Poeh, wat symbolisch, waagde ik af & toe te denken, welk een geluk dat ik bij tijd & wijle nog wel eens een boek lees & zodoende de metaforen van ’t toeval weet te herkennen.

Daar wilde ik ’t echter eigenlijk niet over hebben.

Bij de overwegingen waarover ik zou gaan schrijven mbt ’t CZ & hoe er over te vertellen, kwam ik tijdens de dwaaltochten door m’n herinneringen, de hink-stapsprongen die m’n gedachtes maakten tussen voorwerpen & de verhalen die zich daarover hadden opgestapeld in m’n hoofd, per ongeluk bij de flessenlikker terecht.
Of eigenlijk: ik kwam ’t woord flessenschraper tegen. & Ik wist onmiddellijk welk instrument ermee bedoeld werd, hoewel ’t mijns inziens al jaren uit ’t straatbeeld verdwenen is. Uit de schappen van de winkels ook, meende ik te mogen veronderstellen.

Dus voor alle duidelijkheid: de flessenlikker diende de fles leeg te schrapen. Aan een lange dunne staaf zat een ½ rondje gemonteerd die de gebruiker in staat moest stellen ’t onderste uit de fles te schrapen.
Vervolgens zette de familie Zijp ’t ding aan de mond, maar dat was niet de oorspronkelijke bedoeling van de ontwerper. Dat zag er nl zeer onsmakelijk uit, vond de gehele familie Zijp, behalve degene die op dat moment ’t geluk had de flessenlikker in z’n mond te hebben.
‘Mam, Mam,’ klonk ’t dan in koor, de schuldige moest zo snel mogelijk aan de ouderlijke schandpaal genageld worden, aangezien die ertoe in staat waren ’t vunzig sujet op een afdoende wijze te bestraffen, ‘hij stopt de flessenlikker in z’n mond.’
& 5 Vingers wezen de onverlaat aan.
De flessenlikker werd uit de mond gerukt, overhandigd aan de naastzittende vrijwilliger & vervolgens van mondslijm ontdaan onder de kraan in de keuken. Als beloning mocht deze volontair de rest van de fles ‘leeglikken’.

In m’n verwondering waarom zo’n inventief gereedschap (de uitvinder zal in zeer korte tijd zeker zo rijk zijn geworden als de bedenker van de post-it of de ontwerper van de paperclip, maar zal in eeuwigheid in dezelfde anonimiteit moeten ronddolen, daar de mensen slechts ’t voorwerp & niet de persoon er achter willen zien) in zo korte tijd uit ’t zicht is verdwenen, bedacht ik dat ’t aan de huidige vorm van de verpakkingen moet liggen.
Wat is er tegenwoordig nog rond & diep?

& Daar beëindig ik m’n verhaal van vandaag. Slechts met de opmerking nog tot sluitstuk dat de verbeelding van Zijperspace & de ronde ½e top van de flessenlikker tenminste 1 ding gemeen hebben, nl dat je niet moet proberen dat iets wat bol is hol kan schrapen.

Of iets dergelijks, daar kwamen we eigenlijk niet meer uit in Zijperspace.