Ik bereid me al een paar dagen voor. Elke dag vroeger naar bed.
Zonder resultaat overigens. Want elke dag word ik kapot wakker. Met dikke ogen stap ik uiteindelijk uit bed. Ik probeer ’t nog wel ‘ns uit te stellen door een luisterboek aan te zetten. Daar val ik dan weer bij in slaap. Maar de kapotheid verdwijnt meestal pas als ik een 2 uur later gegeten & gedoucht heb.
Vandaag móest ’t echter lukken. Dan zou ’t definitief zijn. D-day. & Deze dag begon om 5 uur. Niets mocht fout gaan.
Ik ben al dagen aan ’t inventariseren wat ik deze laatste ochtend zo allemaal nog moet doen. Dingen die niet voorbereid hadden kunnen worden. Of waarvan ’t toch handiger was dat je ze op ’t laatste moment doet.
Tandpasta inpakken. Water ook. Boterhammen smeren.
Dan verzin ik een agenda in m’n hoofd van activiteiten. Op de juiste volgorde. Liefst tijdstip erbij genoteerd.
Ik baal dat de buienradar slechts 2 uur van tevoren kan voorspellen. Niet een paar dagen.
& Nu ’t zover is dat-ie wel voorspelt wat ik op m’n hoofd krijg, baal ik dat-ie niet anders had kunnen voorspellen.
& Ik baal ook dat ze ’t weer in Forchheim er niet beter uit kunnen laten zien. ’t Is maar voor een weekje.
Goed, ’t is nu zover. Ik moet die bewuste boterhammen nog smeren. Kijken hoeveel er nog in m’n rugzak passen. Desnoods genoeg voorraad voor 2 dagen. Je weet maar nooit. Een hotel of iets dergelijks hebben we nog niet. Kan ik altijd nog langs de kant van de weg m’n boterhammetje eten.

Met weemoed terugdenkend aan de veiligheid & ’t vanzelfsprekende onderdak in Zijperspace.