foto

Dat is ’t gezin zoals we nu nog zijn.
Over zijn.
Na 36 jaar.

Een toevallige foto. Een toevallige foto waar ik tegenaan gelopen ben.
Er waren andere, waarvan ik wilde vertellen dat m’n moeder er nog zo jong uitzag. Mooi ook. Terwijl ze al 6 jongens had gebaard. Marc, de jongste, op haar schoot. Alsof het haar lichaam geen moeite had gekost.

Ik heb me afgevraagd waarom Carel er niet op stond. Maar kon me niets herinneren.
Ach ja, ’t zal wel een afspraak bij de tandarts zijn geweest. Of een logeerpartij bij een tante.
& Wij, de overgeblevenen, deden wat we altijd deden gedurende de zomer. We gingen naar ’t strand.
Blijkbaar geen mooie zomer, zo zonder Carel. De zon scheen niet hard genoeg om een zwembroek aan te trekken. Korte broek, daar moesten we ’t mee doen.
Goh, dat moet aanzienlijk minder was voor m’n moeder hebben betekend, zo’n zomertijd. Korte broeken, shirts met korte mouwen, 1 laag dun. Dat moet de helft gescheeld hebben aan ’t einde van de dag.

Toch zo somber. Quint buigt met z’n hoofd voorover, Jan ook. Ma staart denkend voor zich uit.
Theo & ik worden afgeleid door ’t oog van de camera. & Marc is zó jong; hij weet nog van niets.

Je gaat denken dat alles een betekenis heeft.

Pa moet die foto genomen hebben. Hij deed dat altijd. Hij filmde, of nam een foto. Waardoor hij nooit aanwezig lijkt.

Voorover hangende hoofden omdat we ’t alleen moeten doen. De kaalheid van zand. De verlatenheid. De schraalheid van de duinen waar niet al te veel meer op wil groeien.

Wat een onzin, denk ik dan, om ’t verleden te vertalen in een heden die er nog niet was. Toevallig omdat er 2 gezichten op ontbreken.
Als je maar lang genoeg zoekt, vind je vanzelf er nog 1. Of 1 waar toevallig 2 andere leden van ’t gezin niet aanwezig zijn.

Er zijn zoveel duinen die op elkaar lijken. Ik zou zweren dat ’t de achterkant van de Donkere Duinen zijn. Ik weet echter dat ’t net zo goed Egmond kan zijn. Of Schoorl. Of op een eiland.
Ik weet niet waar we dat jaar zijn geweest.
Misschien dat Carel dat jaar wel een cursus fotografie op de hobbyclub van de kerk aan ’t volgen was & hij samen met de hulp van Pa aldoor ’t knopje aan ’t indrukken was.

Ze kijken in ieder geval. Daar, naar ons.
Pa & Carel.
Hoe wij doen wat we moeten doen. Doen alsof er niets gebeurd is. Alsof er niets gebeurd.
Want dat zijn de mooiste foto’s, waar alles normaal is, niets anders is dan in ’t echt, alles verder gaat, de actie niet stilstaat, als in een continuüm, altijd maar door, toevallig een glimp, een sneetje, een splintertje van de tijd lijkt afgepeuzeld & samengepropt in 1 moment.

We hadden ons alleen niet goed voorbereid op dat moment in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *