Zo waren we in Forchheim aangekomen.
1st Zouden we aan ’t bier gaan & dan op zoek naar onderdak.
‘Hier zitten ze om 11 uur al aan ’t bier,’ had ik Fret verteld.
‘Dan zijn we al een paar uur te laat,’ had Fret geconstateerd.
Dat flesje Warsteiner in de trein konden we niet meerekenen. 33 cl. Echte duitsers dronken ½e liters. Wij waren van plan ons als echte duitsers te gedragen.

‘Ik vind wel dat we dan wel in een echte brouwerij wat moeten drinken,’ zei ik.
We mochten onszelf niet degraderen. Niet bier om ’t bier.
Misschien moesten we dat dan ook maar bij de plaatselijke VVV vragen.
‘Maar ik krijg toch wel echt dorst,’ zei Fret.
‘Die kunnen we alleen maar lessen als we weten wáár we dat moeten doen.’
Ik had volledige controle over lichaam & geest. Ik wist waar ik terecht was gekomen.

De dames van de VVV gingen voor ons aan de slag. We vertelden wat we verlangden & zij gingen bellen. Nou ja, Fret vertelde wat we verlangden. Mijn taalgevoel had zich nog niet aan ’t duitse aangepast.
Ze kwamen met voorstellen. Wij vertelden over Hause Monika. Zij zochten daarvan een telnr. Wij vertelden hoeveel moeite ’t kostte om met Hause Monika in contact te komen. Zij constateerden eensgelijks. Dus kwamen ze met andere voorstellen.
Een huis met 1 slaapkamer bijv, met redelijke huiskamer, met tuin, met serre, met keuken, of we dat wat vonden? Niet in ’t centrum echter, wel nog net in Forchheim. € 32,- Per nacht.
Wij vonden alles best, maar dit vooral.
Frau Wagner, van ’t toeristenbureau, lachte maar weer naar ons & wij lachten schaapachtig terug zodra zij de telefoon ter hand nam.

Om 5 uur werden we verwacht. 1st Moest ’t huis aan kant gemaakt worden.
We kregen een plattegrond mee. Een kruisje bij de fietsverhuur & een rondje bij ’t bewuste huis. Op een folder werd de naam van de verhuurders vermeld. Met telnr & adres.
‘5 Uhr,’ herhaalde Frau Wagner.
Wij lachten naar Frau Wagner, Frau Wagner lachte naar ons.
Voldaan verlieten we ’t gebouw.

‘& Nu bier,’ zei Fret.
‘& Nu een brouwerij,’ zei ik.
Ik bestudeerde nogmaals de Brauerei Atlas. Zonder kom je niet ver in deze streek, was inmiddels de ervaring. Ik sloeg de 4 plaatselijke brouwerijen er op na, op zoek naar hun adressen.
‘2 In de Sattlertorstraße, 1 in de Bambergerstraße & 1 in de Serlbacher Straße.’
‘Maar waar zijn die?’

Ik ging terug naar binnen.
‘Ich hab doch mal etwas vergessen zu fragen,’ zei ik op m’n beste duits.
Frau Wagner stond weer zeer welwillend tegenover me.
‘Wir wollen etwas trinken in ein Brauerei, aber wo sind sie?’
Frau Wagner liep met me mee naar buiten, waar Fret inmiddels op een bankje in de schaduw was gaan zitten.
Ze wees schuin naar de overkant.
‘Zie je wel,’ zei Fret.
Nog immer niet gelovend dat we er zó dichtbij al waren, vroeg ik verder: ‘Aber sind sie geöffnet?’
‘Ja doch,’ lachte Frau Wagner, ‘die Türen sind geöffnet.’
‘Ah, vielen dank,’ zeiden wij.
‘Viel spass,’ zei Frau Wagner voor de 4e keer die middag.

‘Ik ga vanavond met Frau Wagner naar bed,’ zei Fret.
‘Ach man,’ reageerde ik onmiddellijk, ‘ze heeft veel te kleine borsten.’
‘Ik mag al Elisabeth tegen haar zeggen,’ fantaseerde Fret verder.
Jaloers & ongelovig tegelijkertijd nam ik een slok van m’n 1e bier.

De toon was gezet in Zijperspace.