Ik neem op: ‘Met Ton.’
In de veronderstelling dat ik dezelfde dame weer aan de lijn krijg. Een onzekerheid in m’n stem tegelijkertijd bouwend dat ‘t ook niet zo zou kunnen zijn, op een toon die dan nog net niet te horen is aan de andere kant.
Toch wel.
Ik hoor ‘t aan een vleugje verbazing in: ‘(…) van Stichting Mee.’
Voor ‘t gemak leg ik in een korte zin uit dat ik dacht voor de 2e keer dezelfde persoon aan de lijn te krijgen.
‘Nee, van Stichting Mee dus. U stond al een tijd op een veel te lange wachtlijst. & Eindelijk staat u bovenaan.’

Wel aardig, glimlacht ‘t bij mij met haar stem mee: ze doet ‘t voorkomen alsof ik voor de troostprijs ging & doordat ik geduldig bleef iets groters krijg toebedeeld.
Ik leg haar uit wie ik daarnet aan de lijn had. & Dat ‘t wel een aparte ervaring is in een half uur tijd over dezelfde zaken te gaan praten.
Stiekem waag ik te bedenken dat ‘t snel doorgefluisterd is van instelling naar andere instelling. Alsof die contact met elkaar zouden kúnnen hebben…

Ze schakelt over op een prettigere aanspreekvorm: ‘Heb je nog steeds behoefte aan begeleiding?’
Ik leg uit. Deels ‘tzelfde verhaal van daarnet. Maar hoewel 2 totaal verschillende organisaties, 2 verschillende uitgangspunten, lijkt ‘t meeste een herhaling. Ik word niet moe. Een beetje andere emotie er in: toch net wat minder reserves & wat meer vertrouwen.
Vrijwilligers, realiseert m’n hoofd.

‘Wat voor hulp denk je zelf nodig te hebben?’
‘Dan moet ik wel even kort alles proberen te vertellen.’
Ik krijg toestemming. Er is tijd. Dus krijgt ze alles, maar toch de notendop, tot net niet overstromen gevuld.

‘Dan denk ik dat we een afspraak moeten maken. Lukt ‘t jou volgende week langs te komen?’
‘Ik ben laatst heen & weer gefietst naar Nijmegen. Daar zit vast nog wel wat van in m’n benen. ‘t Is in Amsterdam toch?’
Ze geeft me ‘t adres.
‘Als ‘t dan maar niet regent.’
Gebruik van OV wimpel ik af. Ik ging toch ook naar Nijmegen zonder…
‘Als je er bent gaan we gelijk die budgetcoach bellen. Die zou allang terug moeten zijn van vakantie.’

Ze begrijpt m’n verhaal dus. M’n gebrek aan spieren in m’n daadkracht. Ze leent me die van haar uit. Hoeft er niets voor terug.
Misschien mezelf zijn. Misschien is dat een leuk bedankje. Ik waag even te geloven dat…
Ja, dat.

Geen ruimte voor twijfels hier in Zijperspace.