‘Wat wilden die twee oudjes van je?’ vroeg Maria toen hij zich bij hen voegde.
‘Die weten iets,’ zei Herter, nadat hij het haar had verteld. ‘Die weten iets wat niemand weet.’

(‘Siegfried’, Harry Mulisch)

Ik werd met een schok wakker uit m’n boek. Weet ik zelf wel iets wat niemand anders weet? Behalve dan dat wat betrekking heeft op m’n eigen lichaam of m’n eigen geest.
Zijn er dingen, zonder in roddel & achterklap te verzanden, die de moeite waard zijn om als enige er kennis van genomen te hebben? Of zou er iets kenbaar gemaakt moeten worden, voordat ik ‘t met me meeneem? Weg in mijn vergetelheid.

Er schiet mij niets te binnen. Er is niets dat de in m’n leven tot nu toe verworven kennis bijzonder maakt.

Is mijn persoon dan wel de moeite waard? Niet tov m’n naaste medemens, maar als algemeen nut. Mijn persoon als geheel; zijn mijn lichaam, mijn hersenen, m’n vermogen tot denken & herinneren de moeite waard zoveel ballast mee te dragen, zonder dat zich daar een geheim bevindt? Een geheim wat zich tot mij beperkt.
Ik heb blijkbaar niets te verkondigen. Niets aanstootgevends, niets schokkends, niets ongelovelijks.
Niets.

Wie wel?

Of bestaat die vraag niet in Zijperspace?