gepoetst

Gepoetst

Zie eens hoe glanzend rood hij schijnt. De lantaarnpaal schaamt zich gelijkgekleurde koontjes van verontwaardiging over de lokale verlichtingsonderhouddienst. Kijk ‘t zand eens welig zijn voeten kussen, die, gebonden aan ‘t aardse, niet zomaar kunnen schudden om zich daarvan te ontdoen.

Nee, de Canta alhier wordt teder verzorgd. ‘t Glimt & spiegelt van regelmatig welgenoten wasbeurten. Je begint je bijkans af te vragen hoe zo’n eigenaar dat met invalidenwagen onder de billen voor elkaar krijgt.

Zou de verpleegster van ‘t verzorgingstehuis (achter fotograaf dezes gesitueerd) ‘t klusje als extra bijverdienste klaren? Is er een familielid die fanatiek ‘t chroom van zijn naasten laat blinken? Zou de ega nog leven & als wederdienst voor het levenslange aangename gezelschap van de bedgenoot de zo makkelijk in ‘t oog vallende schandvlekjes van hun laatste vervoermiddel wegpoetsen?

Ach, allemaal vragen waar aller waarschijnlijkst nooit antwoord op gevonden zal worden. Rest ons slechts de constatering, om de imperfectie van de mens toch nog even te kunnen duiden, dat ze die sticker dan ook wel zonder kreukels hadden kunnen aanbrengen.

Hoewel ook in Zijperspace sprake is van bobbels, deuken, schrammen & littekens, die uiteindelijk ‘t leven de moeite van ‘t aanschouwen waard maken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *