Ze zetten me neer naast de man die als laatste was de studio kwam binnen lopen. De eeuwige student, die zich er niet voor schaamde te bekennen dat-ie ‘s middags al behoorlijk ingedronken had. Hij was wezen inpilsen, zoals dat heet.
Er werd hartelijk gelachen om z’n mededeling. Van: ‘Ha, da’s goeie ouwe Thom weer. Onnavolgbaar, die vent.’

Een gemakkelijk publiek had de geluidsman van ‘t studenten-studiootje, die blijkbaar te pas & te onpas werd ingezet zogauw ‘t gezellig moest worden bij de uitzending van Uilen-Tv. Publiek dat nog maar net ‘t veelvuldig drinken tot ‘s morgens vroeg had leren kennen. Publiek dat elke flauwe opmerking over groot drankverbruik dankbaar in ontvangst nam door schaterlach.

Hij had ook niet gelogen over de tijdsbesteding van afgelopen middag: ik kon ‘t ruiken aan de lucht die uit z’n keel tevoorschijn kwam als-ie tot me sprak.
Hij wilde ook zo graag praten met me over bier, over wat-ie lekker vond & vooral bierkennersverantwoord. Wilde ook zo graag laten merken dat-ie ‘t bier van mijn brouwerij ontzettend lekker vond & ook heus onmiddelijk herkende.

Hij was ‘t grappigste van ‘t hele stel jury-leden die de 7 pilsners moest beoordelen: hij liet boeren als de microfoon in de buurt was, keerde z’n glas bier om op z’n oor nadat de presentator vroeg of hij naar z’n bier luisterde, probeerde ook altijd grappiger te zijn dan de man & vond als enige ‘t malt-bier lekker.

‘t Was een gezellige avond. Maar misschien moet ik mezelf eens toegeven dat ik bepaalde glimlachjes niet kan uitstaan.

Die kromming rammen we liefst weer recht in Zijperspace.