Tot voor kort ging mijn wetenschap over de dingen & waar die te halen niet verder dan dat je ’t allemaal bij de Hema kon vinden. Ze hadden me tot dan toe gewoon niet verder ingelicht. Natuurlijk was ik op de hoogte van andere winkels, ik deed er zelfs, & doe dit nog steeds, m’n boodschappen. Gewoon, omdat ’t me betere kwaliteit oplevert, dichter bij huis is, of omdat ik eens een keertje geen zin heb in de aanblik van de hedendaagse hollandse huisvrouw, hoe leuk studentikoos & om in te bijten die vaak in de hoofdstad, specifiek: in de Hema, boodschappenmandjes volgeladen & daardoor schuin naar de ene zijde overhellend, er ook uitzien.

Neem nou de ½e warme worst. Je hoeft ’t alleen maar te noemen & mijn gedachten gaan al uit naar de grootwinkelketen & ’t tere meisje dan wel stevige van ’t platteland weggepromoveerde boerendochter, er is qua personeelsbeleid geen tussenweg, dat mij die malse knaap wel even aan zal snijden. ’t Water loopt me al in de mond als ik mij ’t afsnijden van ’t kontje probeer voor te stellen. & Hoewel er werk van gemaakt is de grootgrutter van een moderner jasje te voorzien, alsook de voornoemde medewerksters, maar dan in lichaamsomvattende ipv binnenhuisarchitectonische zin, blijf ik hun product zien als een oerdegelijk artikel dat de lage landen kan vertegenwoordigen in de internationale cuisine. Voor jaren te gaan.

Of de herenslips.
Volgens een vriendin mag ik de mannenonderbroek geen slip noemen, hoewel de Wehkamp-gids, waarschijnlijk ook Neckermann & Otto, sinds jaar & dag van niets anders dan de herenslip gewag doen.
Vrouwen, zegt mijn vriendin, die zegt er verstand van te hebben, aangezien zij van ’t daaraan gerelateerde geslacht is, dat al reden genoeg is om als ervaringsdeskundig door ’t leven te kunnen gaan; vrouwen, zegt mijn vriendin, die dragen slipjes, mannen onderbroeken.
Ja, maar, ja, maar, bracht ik er tegen in.
Waarop ik niet veel verder kwam, want deze vriendin wist mij alras de mond te snoeren door haar levenswijsheid in ter zake kundige argumenten te berde te brengen, waarmee bewezen werd dat de taal die een man pleegt te gebruiken inzake geslachtomhullende textiel, niet genoeg duidend is, & onderhevig is aan naïeve & achterhaalde, waarschijnlijk gestuurd wordt door streng gelovige conservatieve wereldbeelden, een man wil immers niet dat er getornd wordt aan de gesteldheid van de dingen zoals hij gewend is, waar niets bij ’t naampje genoemd mag worden, tenzij men de inkopen moet doen voor ’t gehele gezin. & Al vanaf de vroege oudheid is ’t nu 1maal de vrouw die de vloer van de plaatselijke neringdoende platloopt.
Zo bracht de vriendin ’t niet onder woorden, maar zo is ’t me wel bijgebleven.
Ja, maar, ja, maar, probeerde ik nog een keer, & aangezien de dame in kwestie nog aan ’t adem happen was na al die volzinnen gevuld met onderbroeken & slipjes te hebben georakeld, want ’t was alsof zij als een pythische schone in raadseltermen mij voorzag van raad in ’t oplossen van problemen, maar ’t mij ontbrak aan een priester om dit te laten vertalen in normaal gesproken mannentaal; ja, maar, ja, maar, er staat op de schappen van de Hema, op de afdeling favoriete onderbroeken van Ton, degelijk & overzichtelijk, niet al te snel aan vervanging toe & absoluut niet sexy, maar wel volledig dekkend, daar staat dat ’t gaat om herenslippen.
Neem die herenslips, ik houd ’t toch maar even bij dat woord, zonder een suffix toe te voegen die ’t woord een verkleinende vrouwelijkheid kan meegeven, die kan ik alleen maar bij de Hema kopen, zeker gezien ‘tgeen ik al eerder in bovenstaande zinnen heb gezegd.
Ik mocht eens sexy overkomen, gehuld in m’n immer omhullende lange broek, gemaakt op ondoorzichtigheid, een man tevreden stellend, want dan weet-ie zich niet zo achtervolgt als de vrouw met zijn eigen blikken. Een man is nu 1maal een jager van oorsprong & voelt zich bedreigd als-ie bemerkt dat de blikken hém achterna gaan. Liever degelijk dus. Lang leve de Hema die de indruk wekt dat te begrijpen.

Maar dan de achterlichtjes. Voor op de fiets. Overigens ook de voorlichtjes. Maar die waren toevallig wel aanwezig toen ik 2 dagen eerder de winkel in alle vroegte betrad. ’t Weekend had nog geen aanvang genomen, de schappen waren net bijgevuld. Kwam ik aan ’t eind van ’t weekend om mij opnieuw te voorzien van een achterlicht, de voorgaande was bij afwezigheid van z’n vaste compaan aan de voorkant jammerlijk overleden, toen moest ik constateren dat ’t graaiende & aanschafgrage zaterdagpubliek, ik vermoed hier een complot van ongekende feministische omvang, reeds alle lichtjes, voor zowel als achter, had weggekocht. Klassieke beelden van russen in rijen voor lege schappen, maar ’t was zo koud & de kolen voor de kachel op, dus konden ze net zo goed elkaar opwarmen door tegen elkaar aan te staan, kwamen mij voor ogen. Want ik was niet de enige die voor niets de Hema had betreden. Er stond een horde mannen glazig te kijken naar de lege bakjes, haakjes & onzinnig prijkende prijsjes, toch wel een man of 3.
Een desillusie rijker, toog ik naar een fietsenwinkel, de enige in hartje Amsterdam die open was, & kocht mij daar een nieuw exemplaar.

Waarover al eerder gerapporteerd is in Zijperspace.