Hoek

We staan daar op de hoek van een fietspad.
Komt zij: ‘Hé, woon je hier in de buurt?’
‘Nee joh, ik ben onderweg naar huis. Maar we staan ff te praten.’
Vraag ik me gelijk af of ik ‘joh’ wel had kunnen gebruiken. Ze is een vrouw.
Of ben ik nou te ouderwets.

Dus praten we verder. & Zij fietst.
Hoewel we dat gesprek toch eindelijk toch moesten stoppen. We hadden al veel besproken. Een groot gedeelte zou niet meer onthouden worden.
Patrick wel, een klein gedeelte. Ik ook, maar veel kleiner deel.
Misschien moesten we ’t later bij volgend bier bij elkaar puzzelstukken.

Ik wist trouwens niet dat dit de kortste weg was voor hem. Dat dit de hoek was van voorbij van de middag. Wreed verstoord door een vrouw die ik kende.
Een burpsje kwam als vanzelf. ’t Koolzuur van 5 bier plus een maag die z’n eigen leven leidde & z’n eigen route volgde. & Dat op omgekeerde volgorde maar wederzijds beïnvloed.

Weet je, we raken elkaar nog steeds niet aan. We vinden dat normaal. Niks geen nieuw normaal, of nieuw moraal. We denken dat ’t momenteel gewoon moet zijn.
Ik vertel dat m’n broer afgelopen vrijdag z’n 1e prik heeft gehad, dus op m’n verjaardag kreeg ik een hug. Wat tegelijkertijd klinkt alsof je een verkoudheid hebt. Hug, hug, hug.
Je moet maar net de ‘h’ verkeerd uitspreken & je bent besmettelijk.

Ik fiets door. ’t Gesprek is afgelopen omdat zij wilde weten of ik hier woonde. We verloren onze à propos.
’t Plan is haar bij te benen & dan er overheen. Een Mathieu van der Poels.
Ik ben een held als ’t me lukt, de dag voor de Amstel Gold Race. 2 Jaar na dato (ach, men moet maar ’t filmpje tevoorschijn toveren). Dat ik een vrouw inhaal, die niet wist waar wij ’t over hadden. & Die ik afgewimpeld heb door te zeggen dat we aan ’t praten waren.

Maar wat is praten nog, zegt m’n fiets. Die geen fluisteringen meer geeft, niet weet van mensentaal, behalve de spieren die ik hem als voeding geef.
Ik fiets om haar in te halen, maar weet dat ’t beter is dat niet te doen. Maar ’t lichaam wil, de drank, de ontnuchtering die zij veroorzaakt heeft.
Weg was bier, weg was een uur of 4 om me te kunnen herinneren.

Maar ’t moest geschreven zijn, voor ’t voortbestaan van Zijperspace.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *