Stel nou, bedacht ik, dat ik iemand moet uitleggen die niet per se op m’n huis moet passen, wel op m’n spullen moet letten, hoe alle dingen werken hier. Dat een persoon alle functies, die ik zelf hier in dit kleine rijk dat mijn woning heet onderhand uitentreuren beheers, over moet nemen, zeg maar dat iemand mijn persoon tijdelijk over moet nemen & dat op zo’n manier ‘t beste kan doen dat de logica, de ongemakkelijkheden, de reden waarom; ieder aspect van mijn leven hier kortom moet begrijpen om in de tijd van ‘overname’ te snappen dat dit ‘t beste zo gedaan kan worden.

Ik weet ook niet waarom ik ‘t bedacht. ‘t Kwam eigenlijk door de ongemakkelijkheid bij ‘t idee dat iemand zou vragen of ik misschien tijdelijk onderdak voor hem/haar heb. Niet dat ik zoiets iemand niet gun; nee, ‘t is eerder andersom. Hoe de dingen zo zijn gekomen zoals ze nu zijn & zodoende ‘t best behandeld kunnen worden zonder daarvoor een schriftelijke uitleg te hoeven lezen kan ik zelf heel gemakkelijk duiden. Sterker nog, bedacht ik ook, ‘t zou nog best kunnen dat ik ze niet eens onder woorden kan brengen.

Laat ik eens beginnen, gewoon als poging, met wat spullen die hier rond mijn beeldscherm & toetsenbord staan.

1. M’n Chrome Book, die ik voor ‘t gemak verder m’n laptop zal gaan noemen, staat rechts naast ‘t beeldscherm omdat dit de handigste plek is voor als ik m’n pc niet te veel wil belasten. Die crasht nogal eens. Hij lijkt daar onhandig te staan, bovenop 2 boeken, die weer bovenop m’n scanner staan. Zodoende staat-ie precies op ooghoogte. De boeken moeten ooit terug naar de Naturalisbieb, maar ik moet nog heel veel lezen over insecten in bossen, waar ze over handelen. Daar wil ik meer van weten, me in specialiseren. Maar aangezien ik veel te veel boeken om me heen heb die ik ook nog nader moet bestuderen, of gewoon wil lezen, kom ik er niet aan toe. Ze staan daar om me er aan te herinneren dat ‘t binnenkort toch echt moet gebeuren. ‘t 3e Geleende boek over ‘tzelfde onderwerp staat daarom tegen de rugleuning van de bank, zodat ik die, op elk moment dat ik me los heb weten te weken van ‘t beeldscherm & in leeshouding wil liggen, kan pakken. Die staat daar net zo lang als de andere 2 hier onder de laptop liggen.
M’n scanner gebruik ik voorlopig niet. Ik heb er een tijd geleden een blad van een boom in gescand, zodat ik een duidelijk plaatje had, met een fijne definitie dus veel detail, van een mijn die in dat blad zat. Vervolgens heb ik dat blad 2 maanden daar laten liggen. Toen ik de klep optilde voelde ik daar een week, traag drogend beetje vocht verspreid over de glasplaat liggen, die bij de geplande scan een bruinige waas aan de randen opleverde.
Sindsdien gebruik ik ‘m niet meer, want ik weet niet hoe ik dat probleem op moet lossen.

2. Laten we even naar de rechterzijde gaan van waar ik zit.
Die kant wordt over ‘t algemeen gebruikt om spullen neer te leggen die ik tijdelijk nodig heb, niet meer nodig heb, straks misschien wel weer nodig heb, tot ik een moment heb gevonden dat ze daar lang genoeg hebben gestaan.
Van de week is daar paracetamol terechtgekomen. 1 Pil was genoeg om de verpakking deze tijdelijke plek te bezorgen.
De spierbalsem staat daar alweer 2 weken. Ik dacht m’n muiselleboog daar wel mee te kunnen behandelen. Geen resultaat. Maar ik heb ‘m daar laten staan omdat ik van plan was op de tuin spullen op te ruimen. Daar zou ik vast spierpijn aan over houden, dacht ik. Is niet gebeurd. Nu nog de beslissing nemen ‘t in de medicijnkast in de keuken neer te leggen.
De bonnen liggen daar omdat ik nog een Tikkie moet vesturen voor de sojamelk, die in de persoonlijke bonus waren voor mij, die ik voor Tineke heb gekocht. Ik hou niet van financiën. ‘t Ligt daar tot ik daar wel van hou of mijn geld binnenkort dreigt op te raken.
Een pakje zaad is een overblijfsel van al ‘t zaadgoed dat Tineke & ik voor de volkstuin hadden verzameld. Alle gegevens van die zaadzakjes heb ik in een Excelsheet verzameld, heel overzichtelijk, maar dit doosje bevat een zaai-mengsel, waar waarschijnlijk de houdbaarheidsdatum van is verstreken. Bovendien twijfel ik of dit wel een inheems mengsel is zonder cultivars. Maar om ‘t dan rücksichtslos weg te gooien…
Oh, die kussen, dat is een zogeheten ‘bookseat’ die ik een tijd lang gebruikt heb om teksten uit boeken over te typen die handelden over de wisselwerking tussen bomen & andere organismen. Lezen & al typend iets archiveren is een hobby van me waar ik veel van leer. Maar helaas geen tijd voor vind.

3. ‘t Beeldscherm zelf is m’n oude televisie. Zeer modern was dat: ik kon, ‘t lijkt inmiddels een eeuwigheid geleden, bij ‘t afschaffen van tv m’n oude pc-scherm 2 x zo groot maken door ‘m te vervangen door deze, inmiddels ouderwetse, breedbeeld.
‘t Oude beeldscherm staat er achter gekneld. Ik heb ooit bedacht dat die ooit nieuw leven ingeblazen zou worden als ik daar een roterend beeldbehang van ingescande schilderijen van zou maken. Dat mijn ooit te kopen supersnelle computer de mogelijkheid zou hebben 2 beeldschermen tegelijk te bedienen.
Bovenop m’n beeldscherm staat een camera. Ook prehistorisch. Gebruikte ik vroeger nog wel eens voor Skype. Dat was nieuw, deugde nog niet, of in ieder geval niet altijd, dus de fascinatie voor, tijdens een gesprek, bewegende beelden van bekenden aan de andere kant van ‘t internet is in dit relatieve tijdsbestek bijna net zo lang alweer weggeëbd.
Ik gebruik nu m’n laptop met ingebouwde camera voor die spaarzame, maar sinds kort noodzakelijke, verre-afstandsbijeenkomsten.

Daar gaat er nu 1 van aankomen, bedenk ik me nu. Terwijl ik me tegelijkertijd besef dat er allerlei zaken om me heen staan die anderen helemaal niet hoeven zien. Dat vergt nog veel langere verhalen, die mensen zonder vaagheden, er-omheen-draaien, aanwezigheid ontkennen & nog wat guerilla-tacktieken om nieuwsgierigheid van de straks aanwezige voyeurs te onderdrukken, zullen kunnen begrijpen.

‘t Doek wordt voor even gesloten in Zijperspace.