Terwijl ik aan kom fietsen lijkt ’t omaatje achter de man aan te lopen. Hij gaat richting auto & zij gaat blijkbaar met ‘m mee.
Daardoor kan ik niet onmiddellijk de stoep op, want gezamenlijk blokkeren ze de meest gunstige opgang voor mij. Ik manoeuvreer enkele meters verder tussen 2 geparkeerde auto’s om toch de beoogde etalage te kunnen aanschouwen.
Nadat ik niets van mijn gading heb kunnen ontdekken besluit ik weer verder te rijden. Precies op dat moment hoor ik een heldere vrouwenstem achter me vragen: ‘Moet u nog verder, mevrouw?’
Ik kijk om & zie ’t omaatje gekromd bij een deur staan, slechts 2 meter bij me vandaan. Ik hoor haar wat uitspreken, maar ’t is net niet te verstaan voor me.
‘Ik vroeg of u nog verder moest,’ zegt de vrouw van middelbare leeftijd. Een stevige vrouw, duidelijk een moeder van enkele kinderen die nog net niet uit huis zijn. Ze weet van aanpakken, lijkt ’t bij de 1e oogopslag.
Weer wat gemompel.
‘Zal ik uw tas dan dragen?’
’t Oude vrouwtje kijkt lief & zacht tegelijk. Alsof zo’n vraag niet vanzelfsprekend is, maar wel degelijk goed uitkomt.
Ze staat krom, haar rug kan niet ’t hele lichaam dragen. Haar tas heeft ze naast zich neergezet, blijkbaar om van de reeds afgelegde meters uit te rusten.
Ze lijkt fluisterend te antwoorden, alsof fluisteren haar aard is, haar leven lang.
‘Tuurlijk mag ’t. Daarom vraag ik ’t toch,’ antwoordt de vrouw duidelijk verstaanbaar.
Een volgende vraag lijkt gemompeld te worden.
‘Ook dat mag.’ Terwijl ze in de ene hand de boodschappentas heeft genomen houdt de vrouw haar andere hand zó dat ’t omaatje haar hand er in kan steken voor ondersteuning.
‘& We doen ’t lekker rustig aan, want ik heb alle tijd.’
Ze lopen mijn kant op.
Mijn bewegingen volgen de automatische piloot. Ik leef te veel mee met ’t oude vrouwtje om te beseffen dat ik weer op m’n fiets ben gestapt & voor ze uit rijd. Ik zie in haar gezicht een verroeste glimlach, die haar leven lang geduld & lijdzaamheid lijkt te hebben uitgestraald.
Ik bedenk me dat ik graag de tas had vastgehouden & een arm toegestoken. Die mogelijkheid heb ik echter door onoplettendheid gemist. ’t Verdere tafereel gelukkig niet. Op een vreemde manier maakt ’t de hele dag de moeite waard.
Ik maak vaart & verdwijn van hun stoep & om de hoek. Ik vertrek de rest van de dag in.
Die kan in Zijperspace nog veel langer duren.