Ik wilde weten wat de vormen waren, niet de indruk, tot welke structuur ‘t zich had ontwikkeld nu rood er aan was toegevoegd, waarbij ik m’n redelijk nieuwe bril wijselijk binnen had gelaten, want voor kostenbesparing zonder verzekering – ik bukte voorover, besloot dat op de knieën voor nog meer benadering dus detail zou zorgen, maar ondanks dat voelde ik een duizeling, gevoed door een angst voor zelfvervullend, die me bij overhangen niet verder brachten dan hooguit knik in rug: ik was de jeugd lang voorbij waarbij nieuwsgierigheid ‘t vaak goedkoop kon winnen van zorgzaamheid om zelf & bezat inmiddels de wel erg bewuste wens morgen mee te mogen maken, die vast weer ‘tzelfde zou zijn aan die er aan vooraf, zo laf.

& Zo heeft Zijperspace ‘t nog een dag overleefd.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)