Pa, ik heb nog een pak slaag van je tegoed.
Ik was brutaal tegen Ma; wilde de tafel niet afruimen & zei dat ze dat zelf maar moest doen.
Woedend. Woedend was je toen je mij dat hoorde zeggen. Ik zag ‘t meteen aan je roder wordend gezicht.
De aders op je gezicht verraadden altijd veel van je gemoedsstemming, vooral in combinatie met ‘t zeer erfelijk vermogen tot buitensporig zweten in ‘t gezicht. Er viel iets aan die couperose te doen, werd op gegeven moment aan Ma verteld, maar je hebt dat advies nooit opgevolgd. Je vondt ‘t zelf blijkbaar niet belangrijk genoeg.
Je zal ‘t je niet beseft hebben, maar ik kende elke ader op je wangen. Door de angst dat je weer ‘ns kwaad op mij zou zijn, waren die fotografisch in m’n geheugen geprent. Ze waren al tamelijk rood als er niets te vrezen viel, maar waren ontzagwekkend in woede.
Ik rende onmiddelijk ‘t huis uit, de tuin door, garage in, garage uit, want ik wist dat je achter me aan zou komen. Ik hoorde deuren slaan, een stem schreeuwen.
Wat ik op dat moment deed was eigenlijk helemaal verschrikkelijk: wegvluchten voor de bekentenis dat ik brutaal was geweest tegenover m’n moeder. De uitdrukking ‘grote bek’ bestond nog niet in ‘t vocabulaire van ons gezin, maar dat zou zeker van toepassing zijn geweest, zelfs bij ‘t ontbreken ervan.
Ik ben om ‘t PEN-huisje gerend & ben aan de achterkant gaan kijken of je mijn kant op kwam (‘t was een vaak toegepaste truuk als ik werd achterna gezeten door vriendjes: meteen om ‘t huisje heen rennen, waardoor men dacht dat ik in dezelfde richting verder was gegaan, maar in werkelijkheid zat ik alweer de achtervolger achterna).
Je kwam er aan, maar besefte al snel dat je me toch niet meer zou bijhalen.
Ik dacht dat ik nooit meer thuis zou mogen komen. Wist niet meer wat ik moest doen. Moest ik voortaan op straat gaan leven? Of een onderdak voor onbehuisden zien te vinden? Bestonden dat soort instellingen eigenlijk wel in Den Helder? Die waren dan waarschijnlijk niet bestemd voor kinderen als ik.
Op een gegeven moment moet Carel dan wel Quint me opgehaald hebben (ik kan me dit niet meer precies voor de geest halen), om te zeggen dat ik moest komen eten. Pa zou me echt niets doen.
Was je ‘t inmiddels vergeten? Of mocht ‘t niet van Ma? Ik heb nog nooit zo schuchter aan tafel gezeten, wilde eigenlijk meteen naar bed, om vooral de blik van jou niet mijn kant op te zien gaan.
Pa, ik wilde je nog zeggen: ik heb nog een pak slaag van je tegoed.
Intermezzo in Zijperspace.