Een Agenda bijhouden dus. Notitieboekje ook.
Ik heb er zelf een Afvinklijst bij verzonnen. Er werd ergens tijdens 1 van de gesprekken ‘afvinken’ genoemd. Dat dat lekker is.
Had ik ook al uitgevonden. Maar dat kon niet in de online Agenda die ik hanteer. In ‘t Notitieboek werd dat een rommeltje. Van de bomen & ‘t bos, zeg maar.
Een aparte Afvinklijst staat nu dicht bij ‘t eveneens online Notitieboek.
Ik schrijf ze trouwens met hoofdletter om ze instituten in m’n hoofd te laten worden. Ze moeten onlosmakelijk aan m’n dagelijks leven worden. Hard er in stampen met simpel hoofdlettersgebruik gaat vast helpen daarbij. Een andere benadrukking wordt vast irritant, ‘vette’ letter bijv. Of een kleurtje. Dat zorgt er ook voor dat ik extra handelingen moet gaan verrichten waarbij m’n vingers los komen van ‘t toetsenbord.
Dan heb ik er al minder zin in.
Zo klinkt ‘t alsof ik een brave leerling ben, maar allesbehalve.
Wekelijks kom ik met een uitleg waarom ik me weer niet heb kunnen houden aan m’n doelen & over de bewandeling van de weg richting ‘t niet gedaan hebben.
Ze begrijpen ‘t. Er wordt uitgelegd waar ‘t aan ligt, wat ik er aan kan doen. & Een week later komt ‘t volgende leermoment. Daar denk ik dan ook weer een paar dagen over na.
Geleidelijk wordt alles geïnternaliseerd. Stap voor stap, heel langzaam, bij dit soort mens.
Ergens onderweg tijdens m’n studie moet ik de agenda vaarwel gezegd hebben. Ze werden ook steeds kleiner van formaat, onnodiger dus. Ik weet dat ik tijdens Film & TV ‘t alleen nog gebruikte om bij te houden welke films ik dagelijks zag. Er was amper ruimte om iets anders te noteren. Bovenin de pagina, met een pijltje naar de 5 data die niet in ‘t weekend vielen.
Alsof studeren niet een 7-daagse werkweek was, met de bijbaantjes meegerekend dan. Plus ‘t sociaal onderhoud. Student zijn is een levensinstelling. Een tijd lang. Dag & nacht.
Aantekeningen maken heb ik nooit gekund. Ik zag anderen er druk mee bezig. Als ik door hun voorbeeld er ook aan begon, raakte ik al snel de draad van ‘t verhaal dat vanaf de kansel klonk kwijt.
Ik kan 2 dingen tegelijk, maar de combi luisteren/schrijven hoort daar niet bij. Ik raak ‘t spoor bijster van wat belangrijk is. & M’n geheugen slaat niet meer op.
Ik hoorde ooit iemand zeggen, ‘t was een wijs man, vermoedde ik. Hij had boeken geschreven & er werd naar hem geluisterd door een goede interviewer die net als ik van boeken hield.
Ik hoorde hem zeggen dat wat je schrijft makkelijker te vergeten is. Je geeft je geheugen toestemming de essentie van de boodschap opzij te zetten, waardoor registratie tijdelijker wordt.
Dat paste me wel. Geheel mijn straatje.
Nu blijkt dat mijn geheugen zo werkt.
Die van mij. Die anders is.
& Die van nog wat andere mensen.
Ik heb de uitleg nu even niet voor handen. ‘t Moet echter geen moeite zijn om dat op te zoeken. M’n aantekeningen kan ik daarbij overslaan, want daar staan dergelijke wetenswaardigheden over mezelf niet in.
M’n geheugen evenmin. Die heeft akelige deuren, die klemmen naarmate ouder.
Evengoed kiert & giert ‘t in Zijperspace.