Jaargangen

Van de voorzitter een beloning gekregen. Aan de deur bezorgd, met postzegel evengoed. Dat-ie moeite doet mijn adres elk jaar te achterhalen. Misschien een goede spreadsheet van nooit meer vergeten de weg te vinden.
Wat mij nooit lukt.

Een perfect bescheiden tekstje als begeleiding. Handgeschreven. Erbij aangevend dat ’t dit jaar wat later binnenkwam. Prettig om te weten dat hij weet wat ik doe, in zoverre hij weet wat dat is. Maar de kracht mij dat te doen geloven, blij met dat kaartje, een boek om voor mezelf te kopen.

Dan ga ik morgen weer voor mezelf beginnen. Diep in de kelder. Om beurten de kasten opzij schuivend, gelijk de rest duwend, want dat heet geloof ik hydraulisch. Als niet, dan kan men zich dat vast wel voorstellen. De verwondering voorbij van toen ik 40 jaar geleden iets soortgelijks zag in de bieb van ’t Tropenmuseum. 1e-Jaarsexcursie van de Bibliotheekacademie.
’t Liefst had ik de hele middag met de draaiende wielen de kasten een volgende gang laten tonen, ze allen anders met dezelfde kracht ’t uiterste pad open laten Sesammen.

Ik doe de tijdschriften. Hoewel vrijwillig, wellicht ooit niet mocht ik uit m’n burn-out ontslagen worden, de enige die nu echt de weg weet tussen wat natuur is in die vorm. De anderen doen de boeken, de dubbelen, de foto’s, de biografieën & wat dies meer zij.
Natuurgerelateerd. Al dat al.

1 Plank per week. Die slechts uit 1 dag, 1 middag eigenlijk, van niet langer dan dat de verzuring ontstaat, de voeten stram, ’t staren door leesbril moe, maar vooral in pogingen, sinds m’n vroege jeugd voortdurend, m’n slechte handschrift te verbloemen.
Dus de namen van de tijdschriftseries staan verticaal genoteerd in zo duidelijk mogelijke lettertekens. Rechttoe, rechtaan.
De kleuterjuf die me tekenen leerde, hoewel niet voor lange duur, de ABC-juf ’t daarmee gepaard gaande alfabet, me verfoeiend om zwalkende hand, onstandvastig, krullend & uitschietend & altijd onleesbaar.

Ik neem er dus de tijd voor. Buig mij voorover, zet mijn leesbril herhaaldelijk strak, vanaf oor via neus richting de andere. Probeer rechte lijnen, de letters verbeeldend die de tijdschrifttitels me dicteren. Schiet soms uit, verscheur karton als ik geen achterkant voor een volgende versie voor handen heb, weet anders hopelijk een rechte lijn op volgend ondergrond te vinden.
Voel tevreden.

Dus nu heb ik een boek tegemoet te zien, ik zal ’t bedrag ervan achterwege laten.
Omdat ik een juf had (m’n moeder zal haar naam nog wel weten ook al is ze dood) die me liet weten dat ze trots was over ’t zebrapad & de schuine schoorsteen.

Hoewel alles minder scheef lijkt sinds ’t blokletters zijn in Zijperspace.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *