De achterburen zijn bezig met hun tuin.
Hierboven hebben ze me wel ‘ns verteld dat 1 maal per jaar de hele familie langskomt. Dan zitten de vrouwen op ’t balkonnetje, dat eigenlijk geen balkonnetje is, want begane grond, met een kort trapje richting tuin, & de mannen slopen alles.
Dat vertellen ze me hierboven als we weer ‘ns een feestje hebben. Buuv of buum jarig. Laatst waren ze op 3-hoog met elkaar getrouwd. Was ook een feestje waard.
Op zo’n feestje hebben we ’t over de buurt. Want met z’n 5-en hebben we veel ogen om ze allemaal in de gaten te houden.
Maar ik heb een schutting. Dus kan ik niet naar achteren zien.
Nou, daar heb je dus je buren voor. Je bovenburen welteverstaan.

Nav hun beschrijving ben ik wel ‘ns op zoek gegaan via Google Earth. Ik herkende m’n tuin aan de kale vlakte die aan de andere kant van de schutting lag. Klopte precies met de omschrijving van hierboven.
‘Ze willen allemaal groenten verbouwen,’ zei zij van 3-hoog. ‘Aubergines & zo. Maar ze snappen gewoon niet dat ze veel te weinig zon daarvoor hebben.’
Toch proberen ze ’t elk jaar weer. Daarom staat er tussen al dat groen op Google Earth 1 kale vlakte. Da’s achter m’n schutting.
Ik zal nooit de weg kwijtraken als Google ooit de wereld gaat beheersen.
O nee, dat doen ze al. Maar ik weet tenminste waar ik ben.

Nu zijn ze dus weer bezig. Ik kan ’t horen.
Hoewel ik hun taal niet spreek.
De mannen commanderen elkaar.
Hier die tak, daar die boom, hier die zaag, daar die schaar.
Dergelijke taal zullen ze wel uitslaan. & Ze schreeuwen als een kind in de weg staat.

1st Stond ik in de deuropening. Luisteren hoe ze ’t doen. Ook om te kijken of ik iets zag veranderen.
Een enkele keer zag ik dat takken die 1st boven de schutting uitstaken ’t volgende moment plots verdwenen waren.
Ik ben op een stoel gaan staan. Ik zag ’t hoofd van de dochter lopen met een lange tak. Ze liep van de ene kant van de tuin naar de andere kant van de tuin. Toen was haar hoofd verdwenen & de tak ook.
Omdat ik daar op die stoel stond, zag ik vervolgens ook 2 handen een boompje vasthouden. Of eigenlijk waren die handen aan ’t schudden. Begeleid met buitenlandse zinnen.
Als ik die handen kon zien, konden zij misschien mijn kruin zien. Dus ben ik maar van die stoel afgestapt & ben ik doorgegaan met luisteren.
Een minuut later was ook die boom weg.
’t Was geen grote boom. Hij kon hooguit 1 jaar oud zijn. Maar ja, alles moet aan de kant voor de aubergines, had ik van hierboven begrepen.

Ik ben ook maar begonnen met rukken & plukken in de tuin. ’t Werkt toch best inspirerend. Bovendien had ik dan een reden om te horen wat ik zou horen. ’t Meeluisteren gaat tijdens dat soort activiteiten veel meer per ongeluk.
Daarnaast was er toch ook weer een veel te veel van diverse planten bijgekomen. & Naarmate er veel te veel is, durf ik me minder tussen dat veel te veel te begeven. Stel je voor dat plots een pad zich daartussen bevindt. Die komt nog plotser te voorschijn als er een te veel van te veel aanwezig is.
Misschien is dat niet voor iedereen te begrijpen, maar ik ben me akelig bewust van die mogelijkheid. Ik moet echter wel wat te doen hebben om te kunnen luisteren naar de kaalslag die hier achter plaatsvindt. Anders heb ik straks niets te vertellen tegen hierboven. Want ik heb ondertussen ook al in de gaten dat alle balkondeuren hierboven dicht zijn. Niemand thuis. Ik zal in m’n 1tje de honneurs moeten waarnemen, ik ben verantwoordelijk voor ’t volgende verhaal, tijdens ’t volgende feest.
Hopelijk hebben zij dan wat nieuws over hen van de overkant.

Stengels Guldenroede gaan de grond uit. Winde sleur ik weg. Varens moeten er aan geloven. Knopig Helmkruid gaat er per ongeluk aan. Een struikje zonder naam schep ik weg. Grassprieten overleven ’t niet.
& Naarmate er meer zweet op m’n hoofd verschijnt wordt m’n gehoor slechter.
‘Moeten we ’t toch maar over hen van de overkant hebben,’ bedenk ik, terwijl ik een hele sliert kleefkruid verwijder.

Maar er blijft nog genoeg groen voor Google Earth om Zijperspace onzichtbaar te kunnen maken.