Fiets heeft al een tijdje iets aan z’n keel. Je hoort ‘t onmiddelijk, want hij kan niet anders dan op een zeer hese toon spreken. Je moet goed je best doen om te horen wat-ie zegt.
Ik heb wel ‘ns geprobeerd te weten te komen wat de oorzaak ervan was, maar hij laat niet meer weten dan dat ik op bepaalde dagen m’n fiets niet voor reparatie kan langs brengen, omdat-ie voor behandeling van z’n keel naar ‘t ziekenhuis moet. Als je er over begint, schakelt-ie snel over op een ander onderwerp; hij wil er duidelijk niets over loslaten.
Fiets had altijd al de gewoonte duidelijk te maken wat-ie wilde hebben door te gebaren met z’n handen & z’n gelaatsuitdrukking. Hij gebruikte zo min mogelijk z’n stem in de drukte. Vond-ie leuk; ‘t leek een sport met zo min mogelijk conversatie duidelijk te maken wat-ie wilde hebben. Als je ‘t niet mocht begrijpen zat Drien altijd nog naast ‘m om de woorden voor ons in te vullen. Met kwasie-verbaasde ogen keek-ie haar dan aan: was dat inderdaad wat-ie bedoelde?
De laatste tijd maakt-ie veel minder gebruik van z’n mimiek. Misschien wel juist omdat-ie beseft dat ‘t z’n onvermogen normaal te praten beaccentueerd.

Vroeg in de middag was Katja vandaag de enige klant naast Fiets. ‘Gelukkig heb ik Fiets nog als klant,’ bedacht ik,’zodat ik niet naar ‘t geouwehoer van Katja hoef te luisteren.’ ‘t Gesprek dat Fiets & ik voerden, weerhield Katja echter niet om zich daarin te mengen.
‘Heb je een zware verkoudheid aan dit weer overgehouden?’ vroeg ze Fiets op gegeven moment.
‘Nee, hoor. ‘t Was gewoon hoog tijd dat ik m’n keel weer ‘ns smeerde,’ antwoordde Fiets hees & moeilijk verstaanbaar.
Fiets & ik keken elkaar slechts een ogenblik aan, ons beider gezichten getooid met een brede glimlach. We hebben 5 minuten lang geen woord gewisseld.

Communicatie is niet altijd nodig in Zijperspace.