Ik heb mezelf ooit bedacht dat ik ’t kleinste moest kunnen omschrijven. Hoe je aan je schoenveter pulkt omdat de knoop op slot zit. Dat je kriebel aan je gat hebt, & dat zorgvuldig moet verwoorden. Of geloven in god of anders niet, zonder meneer/mevrouw Andermans te kwetsen.
Dat laatste lijkt groot, maar is net zo klein. Als jeuk, verwondering, een wereld van wat plotseling groeien kan.
Dus gooi ik m’n hoofd in de nek, in een poging verder te denken, van de starheid af te komen van wat zich daar gevestigd heeft. & In ’t moment dat ik daar hang, op ’t verste punt, ’t achterste puntje van m’n hoofd zelfs, raakt bijna nek, gaat ’t zoemen, gaan mijn ogen automatisch sluiten. Gaat een lichtje schijnen. Een flinkering van flikkering. Een stoer opflitsen.
Op niets af overigens, evengoed een soort van genoegen om daar even te zijn. De jeuk er even af. De lampjes, als kerstboomverlichting, die even schijnen, plots een kortsluiting als bij m’n ouderlijk huis & we om beurten de lichtjes aan & uit draaiden. Zoektocht van waar de energie niet goed doorgegeven werd.
Geen boodschap, maar ’t er even zijn, dat van niets zijn. Een kriebel, een verwijderde jeuk (O, had ik jeuk? Alsof dat is weggeweest & prompt weer aanwezig wil zijn), een tijdelijk secondeloos weg. De lichten uit. Een stil.
M’n vader tastend waar de juiste stekker in ’t juiste stopcontact zat.
Allemaal in ’tzelfde moment. Dat je droomt van licht, je favoriete kindervoorstelling op beeldscherm & je bovendien een recordprestatie hebt afgeleverd waar Pap & Mam nu ff geen tijd voor hebben, want er was belangrijker nieuws op zwartwitscherm te volgen dat nu blijkbaar niet meer dan bliepbliepbliep deed.
Dus in plaats van ’s ochtends m’n veters aanstrikken, volgens instructie van Pa dan wel Ma, kreeg ik de opdracht me tot onderbroek uit te kleden. Vervroegd naar bed. De wereld van niet werkend zwartwit-beeld achter me te laten. De kinderwijsjes van bedtijd ’s avonds er te vroeg op volgend.
& Hun kaarslicht met elkander te laten.
Wij stapelbed. Slechts zorgvuldig gefluister. Van onhoorbaar & te veel vergeetbaar.
Soms is alles voorbij in Zijperspace.