Er moet al veel correspondentie over bestaan. Ik sluit bedreigingen daarbij niet uit, buiten de grofgebekte klachten, naast de verongelijkte, de begripvolle & de bij voorbaat de moed opgevende maar toch een uitlaatklep nodig hebbende. Dat levert sinds de uitvinding van tevoren niet bedacht werk op aan briefopeners, sorteerders, brainstormers, tekstschrijvers, klachtenbeantwoorders, waarbij begripvollen & gerichte tegenaanvallers beiden noodzakelijk bleken te zijn, managers alsook een stelletje noodzakelijke advocaten om de algehele zooi in goede (niet al te veel geld verslindende procedures) banen te leiden.
Daarnaast hebben stomerijen een pietsje meer werk, vuilnisophaaldiensten evenzo, afvalscheiders zien ook nog wel wat voorbij komen, etcetera: de economie wordt draaiende gehouden op een zekere schaal, maar meer dan ‘micro’ mag ’t waarschijnlijk niet heten. Ondanks ’t vele leed dat vooral veroorzaakt werd door de tomatenvarianten, wat filmmakers dan weer inventief konden gebruiken bij opnames van shootdowns voorbij ’t zwartwit-tijdperk van de cinema: goedkoop & ‘levens’-echt.
Ik denk dat men daarom ook dat afsluitstukje onder de dop heeft uitgevonden. Ik weet me goed te herinneren dat ik verbaasd was toen ik voor ’t 1st helemaal niets uit een mayonaise-tube tevoorschijn kreeg. Dat ik er 5 min over deed vooraleer ik bij de 1e confrontatie met de nieuwe uitvinding de dop er af ging draaien om te kijken hoe dik de substantie van binnen was dat ’t niet door ’t gaatje naar buiten wilde spuiten.
Ik was daarbij wel zo verstandig om m’n gezicht voor de zekerheid een ietwat van de schuine kant ten opzichte van de fles te houden. Dit doordat een ervaring in m’n jeugd mij er op gewezen had dat je dit ook moest doen bij de sambalzakjes van de Chinees als die niet spontaan hun inhoud op de loempia wilden lozen. Deze zakjes hadden een groter gat dan 1 vorkpunt nodig, plus een ‘ietwat’ druk ipv ‘knijpendhard’, maar dan bovenal met ’t gaatje richting bord & niet naar nieuwsgierige ogen vol verwachting wanneeer ’t vuurwerk zou beginnen.
Al die producenten van saustubes, de knijpvarianten onder hen natuurlijk, zouden een gebruiksaanwijzing verplicht op de verpakking moeten zetten, naast de ook zo noodzakelijke ingrediëntenlijst (waarbij ik zeer blij gemaakt kan worden door de toevoeging van wel of niet lactose of fructose; scheelt hier ten huize ongemakkelijk plotse drang om extra wc-papier in te slaan). Een goede uitleg in div talen (nu die zojuist gearriveerde afghanen ook etenswaren in de nederlandse supermarkt zullen willen kopen, zullen ook zij ’t wiel van de ketchupspuitbus niet vanzelfsprekend opnieuw spontaan gaan her-uitvinden, om maar een voorbeeld te noemen) over ’t te verwijderen lipje onder de dop, de mogelijkheid tot een onverwachte sterkere spuitkracht die men bij 1e naïeve aanschouwing niet van deze flessen zou verwachten, gelijkend op die van Tedje van Es die met zijn ejaculatie een brommerrijder van zo’n 100 meter afstand kon doen omvallen.
Maar dan anders, want die laatste persoon laat zich niet makkelijk vertalen naar een jongere generatie, mensen woonachtig in de NL-variant van de biblebelt waar men in die tijd nog geen beeldbuis in huis mocht hebben, of voornoemde nietsvermoedende afghanen die waarschijnlijk ’t tv-tijdperk alhier niet bewust hebben meegemaakt of anders nog niet zouden kunnen verstaan. De 1e cursus wordt morgen waarschijnlijk pas aangekondigd.
& Een knijpsausflesgebruikopleiding hoort vooralsnog alleen in Zijperspace tot de mogelijkheden, maar alle aspecten komen daarbij aan de orde.