Ik droom er wel van. Dat ik korte stukjes kan schrijven.
Wacht, denk ik dan, als ik dat dan wil, dan moet die zin anders.
Dat ik kort kan schrijven.
Geen overbodig woord. Een compacte bom, zo klein, dat je niet verwacht dat er inhoud is. Met samengeperste zinnen van boem betekenis.

Dat anderen dan boffen niet gewend te zijn enigszins hyper te denken. Men zou bij mij verwachten: ik zou snel thuis willen zijn. Waardoor einde verhaal niet lang duurt.
Op de fiets werkt dat wel. Had ik een auto, ik weet niet of ik dan nog wel in woorden denken kan.
Terwijl ik mijn zinnen zich zie ontwikkelen doemen tegelijk alweer de daaropvolgende op, waar anderen zich makkelijker kunnen vastklampen aan wat vergelijkenderwijs sporadisch voorbijkomt. Ze zien de serene rust van een klooster achter hun woordenscherm & ik geloof dat in vergelijk daarbij bij mij een woordenlandschap  duikelt & springt als was ‘t carnaval.

Had ik aan 1 zin genoeg, zou ik straks strak op tijd arriveren, zonder een 2e, misschien wel 3e acceleratie. Zou zweet niet nodig, rode kop overbodig, m’n tekst al geschreven zijn, & zonder doorspekt van de haast die men straks leest.

Maar ja, wat is Zijperspace dan nog, zonder pedaal die gast & plankt.