Nieuw, waar oud uiteindelijk moest gaan klinken. Want zo zijn we toch, evengoed onverwachts geworden, ooit gewezen, gekristalliseerd.
Ik praat met Marjan, terwijl ik terugdenk dat ik met haar & zus Inge & Suus naakt over ’t strand heb gehuppeld, & alles was normaal.

De moeder van Suus zei dat ze eindelijk een normale piemel zag.
& Ik in m’n onverwachte vrijheid dacht dat dit m’n leven lang zo zou blijven: bloot, geen onrust, & een behoorlijke dosis aan eerlijkheid. Op een familiebijeenkomst aan ’t Helderse strand gewoon bij gebrek aan zwembroek met zwabberende flabber m’n nichten aanmoedigend ’t voorbeeld van mij te volgen.
Ik kan me hun borsten niet herinneren, dus ze zullen mij vast niet nagevolgd zijn zoals ik me dat had voorgesteld.

Terug in ’t nu ben ik opnieuw preuts. Weliswaar in beperkte mate, maar broers van mij zijn nudisten.
Dat lukt mij niet.
Ik ben die fase voorbij. Als in: ik voel me alleen.

Eens op vakantie geweest met een ex, m’n broer werkte toen op een naturistencamping in een toen al veel te hete regio in Frankrijk, wist ik ’t te normaliseren. Iedereen bloot.
Maar daarna vergeten. Mezelf verzwegen. Dat vriendinnen, die van de echte, hun blootheid er niet toe doet. Ze zijn mooi, hun borsten, hun tepels, de rest van waar je interesse ligt. Maar hún normaal. Vriendinnen, waar ik vrienden zou moeten zeggen.

Ik voel me soms eenzaam bij gebrek aan normaal, ’t oude normaal. De nieuwe preutsheid voorbij.

Maar ik ben oud, Zijperspace groeit, hopelijk de rest ook.