Eigenlijk hoort ‘t niet, vind ik zelf, maar ik kan de verleiding van de tinteling in de ochtend niet weerstaan. Niet de tinteling van de alcohol, maar die van de cacao. Zoet plakt de zware koffie-smaak vast aan m’n gehemelte door ‘t ½e glaasje Chouffe Coffee. Ik kan me opeens weer herinneren waarom ik koffie ooit lekker vond, maar sterker plakt ‘t als een vage herinnering aan een belgisch café me te boven. Waar ik waarschijnlijk koffie-likeur in combinatie met koffie heb gedronken.

‘t Is zó zoet & heeft dermate veel cacao in zich dat ‘t eigenlijk niet lekker meer is. De smaak in de mond bij ‘t doorslikken roept echter dermate verwarmende kachelgevoelens op dat ‘t welhaast verslavend werkt. De kachel in de winter, met z’n allen er omheen gezeten. Met de doezelende werking van de warmte.

Al 2 ochtenden achter elkaar heb ik de verleiding niet kunnen weerstaan een slokje voor mezelf in te schenken. Alsof ik mezelf op een snoepje trakteer, dat zeer ongezond voor m’n gebit kan uitvallen.
& Inderdaad smaakt ‘t ook naar die bruine koffie-snoepjes die m’n oma altijd in haar trommeltje had zitten. Mochten we er 1 van nemen tijdens de visite.

Ik drink nooit ‘s ochtends. Slechts als ik op vakantie ben sta ik mezelf die vrijheid toe.
Ik vind ‘t ook niet lekker, met wederom de uitzondering van de vakantie waarin ik vroeger leef & langer kan genieten.
Dit zoetig drankje geeft me ‘t gevoel dat ‘t mag. Want ik ben in een onbekend café in België, bij m’n oma op bezoek na de kerk, opwarmend voor de kachel, of op vakantie, waarin alles mag.

Soms moet alles kunnen in Zijperspace.