Ik moet toegeven dat ik ietwat aan ‘t dralen was. Ik wilde eigenlijk helemaal niet zo laat in de middag nog de trein nemen naar Den Haag, zoals eigenlijk m’n plan was. Om dan slechts 2 uur de mogelijkheid te hebben rond te hangen in ‘t Haags gemeentemuseum. Dat leek me te kort; dat leek me te saai; dat leek me veel te intensief, in te korte tijd bovendien.

‘t Kwam me derhalve goed uit dat tijdens ‘t rondzwalken door de a’damse binnenstad ik de deuren van de Noorderkerk wijdopen aantrof. & Ik bij nadere bestudering van de aankondigingen voor de deur gewaar werd dat binnen 20 minuten de opvoering van Música Callada zou gaan plaatsvinden. Onverschrokken trok ik dus mee met de stoet van grijsgroeiende dametjes, die slechts zo vroeg aanwezig leken te zijn om weer ‘ns te kunnen discussiëren over de beste stoel tov de vleugel.

Ik ben in een hoekje gaan zitten, zodat ik met m’n rug tegen de ballustrade kon leunen (ik weet dat ‘t anders heet, maar ik ben niet gereformeerd opgevoed, dus ken dat soort construkties van zitplaatsen niet, laat staan de benaming ervan) & zodoende de hele zaal van toehoorders kon overzien.

‘t Was een vreemde gewaarwording dat ik daar ook ongegeneerd van dat uitzicht gebruik kon maken. Binnen enkele minuten van pianospel had ‘t grootste gedeelte van ‘t publiek z’n ogen gesloten alsof er daadwerkelijk een geloofsbelijdenis plaatsvond. Schuin voor me zat een reeds van leeftijd gekrompen man ineengezakt van geestverrijkend genoegen met ogenschijnlijk ingedommeld hoofd. Links van de piano (op de plek waar ik eigenlijk beoogde te zitten, maar daar gelukkig van had afgezien, wegens te opzichtig) zakte een stel ook 1sklaps in lichamelijke overgave. & Steeds meer mensen volgden dit voorbeeld.

Ik telde ondertussen de lampjes die niet meer branden. Verzon de mogelijkheid voor een akrobaat om van de ene kant van de top van de kerk naar de andere kant te komen, maar moest daar mee stoppen omdat ik me daar iets te sterk hoogtevrees bij inbeeldde. Bekeek, bestudeerde alle ornamenten, waarvan veel te weinig voor een uur aanwezig waren. Maar vooral voelde ik de stoel branden, m’n enkel steken, m’n ledematen verlammen, & bovenal, de gedachte bij me opkomen dat ik niet bestemd was om stil te zitten.

Ik kan ‘t niet. Vanaf m’n jeugd weet ik al dat ik niet kan stilzitten. & Toch wil ik ‘t elke keer weer proberen. M’n keuze voor film & tv-wetenschap was ook al fout om dezelfde reden (hoewel er vele avonturen vielen te beleven dankzij de studie). Stilzitten resulteert bij mij over ‘t algemeen in pijn lijden.

Schuin achter me, maar in de zithouding die ik had aangenomen betekende dat recht voor me, zat een dame met rechte rug zonder behoefte aan de leuning, geheel in trance. Volledig rechtop, geen beweging, ogen dicht.
Een paar plekken verder had een andere dame meer beweging nodig: af & toe schokschouderend, haar gezicht wakkerwrijvend, hoofdschuddend-bewustwordend, ging zij op haar manier in de muziek op.
Verder achter me leek een 3e in een strandstoel te hebben plaatsgenomen, languit liggend, voorzover de stoelen dat toelieten, genoegzame lach alsof ze teruggekeerd was in kinderjaren.

& Ik zie in mijn gedachten de akrobaat een val van 10 meter maken.

‘t Schijnt dat Federico Mompou Zijperspace heeft bezocht.