Maar Pa, ik zou willen dat je dit kon lezen (ook al zeg ik nog altijd u tegen u). Dat je dit kon doornemen, zoals je de stukken, notulen, de plannen, een enkele keer de repetities van vroeger doornam. Ik zou willen dat naarmate jij ouder wordt, je meer bewust wordt van ‘tgeen ik hier schrijf. Dat ‘t niet hier stopt, maar ooit opnieuw begint. Ooit.
Net als dat andere mensen ouder worden & lezen leren. Net als mensen die leren dingen begrijpen. Net als opgevoed worden & bijgebracht worden. Net als dat ik dat lang geleden heb gedaan.

Voorlopig zie ik je alleen maar dingen vergeten, ‘t overzicht verliezen. Ik zie alleen nog maar je angst voor de verkeerde weg, de massa die uit te veel mensen bestaat, de plek die niet thuis is, de vermoeidheid die mogelijk niet bij Ma uitgerust kan worden.

Ik zie je niet meer lezen. Ik zie je niet meer luisteren naar je jazz-cd’s. Ik zie niet dat je de dingen herkent. Ik zie je niet schrijven, in je stoel, achter je plank. & Vergaderen is er ook al een tijd niet meer bij.

& Kwaad. Wanneer was je voor ‘t laatst kwaad? Hoelang geleden was ‘t dat je de neiging had 1 van je zoons een oplawaai te geven? Wanneer was ‘t dat je teleurgesteld was in je collega’s?
Ik verlang soms naar je woede van lang gelee. Ik zou willen dat je ‘t niet met me eens was. Dat we ouderwets een onredelijke woordenwisseling hadden.

Pa, wanneer ga je weer lezen? Wanneer zal ik je weer lezen leren? Wanneer zal ik je leren lopen zoals ik ‘t van jou geleerd heb?

Zijperspace is onomkeerbaar.