‘t Is vooral niet m’n favoriete bezigheid. Zeker niet nu ik merk dat ‘t steeds duurder wordt, doordat de mesjes al na 1 keer bot zijn. Als ze ergens op verdienen dan is ‘t op de verplichting van de consument steeds weer nieuwe mesjes te moeten aanschaffen. Op de 3-dubbele mesjes verdienen ze waarschijnlijk meteen ‘t 3-dubbele.

Ik moest wel overstappen op die dure 3-dubbele mesjes. Op m’n verjaardag, 2 maanden geleden, had ik me 4 maal gesneden. De wondjes werden geïrriteerde plekjes. De geïrriteerde plekjes begonnen als rode jeukende pukkeltjes te zwerven over m’n wangen. Gek werd ik ervan, niet alleen vanwege de jeuk, maar ook door ‘t steeds weer veroorzaken van nieuwe wondjes.
Iemand zei me dat hij er ook altijd last van had gehad (ik dacht: ik heb er helemaal niet altijd last van gehad; ik heb er net een maand last van) & daarom overgestapt was op 3-dubbele mesjes. Sindsdien was ‘t verdwenen, zei hij.
Met wat xtra hulp van een homeopathische zalf in de vorm van Cardiflor, kreeg de adviseur gelijk. Een week later was ‘t weg.

Ik snij me evengoed nog wel. Dat lijkt inherent aan ‘t nat scheren. Iets wat je op adolescente leeftijd leert accepteren. Iets wat ik vorige week ook accepteerde.
Die jeuk, die een genezend wondje veroorzaakt, leer ik echter nooit accepteren, zo lijkt ‘t. Zogauw er een krabbaar korstje op ontstaat, gaat de nagel van m’n wijsvinger er onder proberen te poeren. Om ‘t uiteindelijk los te krijgen. & Een verse wond te veroorzaken. Met korte baardhaartjes ontstaat er dan nog meer irritatie, waardoor de huid dikker wordt; ‘t zal nog meer moeite kosten zonder bloedvergieten te scheren.

Dus daar sta ik dan voor de spiegel: m’n baardgroei stelselmatig verwijderend, maar de baardhaardjes rond ‘t wondje tot op ‘t laatste moment vermijdend. Tot er nog slechts 1 plukje witte dons van ‘t scheerschuim m’n kin siert. Ik voel de plek ook wel zonder schuim, de irritatie van de laatste krabsessies heeft ‘t tot 1 van de centrale plekken in m’n gezicht laten verworden.
Ik zal de haren ook daar moeten scheren; ik kan moeilijk de straat over met een glad gezicht op 1 polletje na, linksonderaan m’n wang. ‘t Zal echter een resoluut gebaar van m’n scheerarm vergen, want huid zal zeker meegenomen worden, gezien de bolle status van ‘t stukje vel.

Ik bedenk nog een keer hoeveel hekel ik eigenlijk aan ‘t scheren heb. Volgend leven toch maar een vrouw, besluit ik weer ‘ns. & Dan liefst in een periode dat behaarde benen & oksels in de mode zijn. Onzinnig eigenlijk, waarom moet een mens zich toch van de natuurlijke groei ontdoen? & Besluit vervolgens de haal met ‘t gloednieuwe mesje te maken.

De haren zijn weg. ‘t Wondje ook. ‘t Ziet rood, maar ‘t bloedt niet. ‘t Mesje zal ik de volgende keer wel weer moeten vervangen.

‘t Is geen luxe een man te mogen zijn in Zijperspace