M’n moeder zou zich omdraaien in haar graf (haar moeder gelijk) als ze zou zien dat ik smikkel- & smulsmakkend de pan leeg lik. Maar hier wordt niets verspild & hoef ik niet aan de hongerwinter te denken voor voorbije schaamte.
& Terwijl ik ‘t middagse brood bereid & de kruimels aanschouw die weg lijken te kruipen voor m’n graaiende vingers (ik heb jullie immers zelf gemaakt!) moet ik bemerken dat die gereedschappen voor de kleinste kruimpjes te dik, de nagels te kort zijn.

Hoe deden ze dat vroeger dan? Ging ‘t brood op tot de laatste snee, werden de restjes van de snijplank geschraapt, werd de honger minder naarmate er meer te graaien & snaaien was van wat niet meer een maaltijd mocht heten?
& Waar is die schaamte ontstaan? Daags na de winter of pas nadat er feest was gevierd met de bevrijders, kauwgum gekauwd & er geproefd kon worden van traag terugkerende luxe? Waarbij die kauwgum ‘t toonbeeld was van ‘t voorbijgaan van honger omdat ‘t niet voor doorslikken diende.

Dus mochten we niet meer likken. Ik geloof dat ‘t cakebeslag de enige uitzondering was. & Daarom werd zelfs de schraper, die diende om alles wat nog in de kom zat te verhuizen richting cakeblik, in de mond schoon gewassen.
Verder moest ‘t duidelijk zijn dat de rest niet netjes was. Tik op de vinger bij overtreding. Of een gezicht van Oma die zich 5 minuten op toornmode groefde. Plots voorbij als je voor haar knieën langs moest & je door haar graaiklauwen vastgepakt werd & doldwaas door elkaar geschud, eindigend met de verzuchting dat je zo’n lekker knulletje was.

Dat vond ik zelf ook. Zeker met de restjes deeg die nog aan ‘t naplakken waren in m’n mondhoeken.
Maar bij dat geschud van mijn lichaam begon ik nou toch een beetje te veel naar oud te ruiken & moest ik oppassen dat de restjes beslag daar in die mondhoeken niet ontdekt zouden worden. Want dan goochelde zij als een duif uit een toverhoed haar zakdoek uit haar decolleté, zoog ze daarvan een puntje nat & hoewel judo of worstelen vast nog niet in NL was uitgevonden hield zij mij stevig tussen haar met panty beklede benen geklemd, niet gehinderd door die bebloemde eind-60er-jaren-oma-rok, & toog daarmee richting mijn besmeurde wangen & poetste ze me glimmend & schoon.

Dat was tenminste haar idee. Ik was me na zo’n verrassingsaanval alleen nog maar bewust van haar speeksel heel dicht bij mijn speeksel & wist dat ik op z’n vroegst morgen pas weer in de badkuip mocht om oma’s zonden van me af te kunnen wassen.

Als ‘t aan Oma had gelegen heette ‘t hier nu Zegerspace, maar zo ruikt ‘t hier inmiddels niet meer.