Ik zal toch iets moeten schrijven als ik me voorgenomen heb bij te houden wat me zoal bezighoudt in den vreemde, al is ’t dan een huis waar ik eerder met Tineke op de katten & ander huisgedierte heb gepast.
’t Is een leuk hangijzer om verhalen aan op te hangen. ’t Vreemde roept andere onverwachte associaties op.
Dus ook op de 1 na laatste dag. Ook al heb ik me gister eigenlijk al voorgenomen de hele dag binnen te blijven. Een moment van geplande lethargie waarvan ik me nog net besef dat die niet uit de hand mag lopen.
Ik werd enigszins wakker geschud op ’t moment dat tijdens 1 van de onderwerpen tijdens ’t radioprogramma Nieuwsweekend ’t woord lactose-intolerantie werd genoemd. ’t Werd in verband gebracht met depressiviteit, maar bij ’t nabeluisteren van ’t item bleek ’t vooral te gaan om hoe je bacterie-huishouden invloed kan hebben op stemmingen. Depressesies, onstemmigheid, onwelbehagen, etc. worden dus mogelijk in je buik veroorzaakt.
Mogelijk te bestrijden met probiotica, was de heilboodschap.
Terwijl ik net een salade als ontbijt voor mezelf had bereid. Zo rijk mogelijk. Als in variatie in ingrediënten. 2 Soorten sla, vers uit een abonnement van de buren die op vakantie gingen. Ook oma ging weg, zei de grootste van de kleine kinderen die een half uur op m’n logeertrampoline hadden mogen springen. Vandaar ook de bos lente-uien.
Waar de grens met bosuien of salade-uien ligt, vraag ik me al jaren af.
Naast lactose ligt fructose moeilijk bij mij. De afwijking uitspreken gaat me daarentegen goed af, hoewel ik wel enige weken heb moeten oefenen op vloeiend fructosemalabsorptie. ’t Is dat huppelen tussen verschillende klinkers & medeklinkers wat de tong kan breken.
Als je ui bakt hebt je niet te maken met fructose. Maar ik gebruikte ’t groene gedeelte voor de salade. Dus dat was niet nodig.
Ondertussen zit ik me nu af te vragen hoe ik al vooruit wist dat ik me aan geplande lethargie zou overgeven.
De inhoud van de Nieuwsweekenduitzending was me onbekend.
De buurkinderen waren nog niet wezen trampolinespringen.
Er waren mij tot ’t vooruit plannen voor vandaag geen overgebleven kroppen & bossen overhandigd.
Ik heb al uren geen honger. M’n buik voelt als 2 keer zo dik. Er zit een postzwangerschapsrol boven m´n mannelijkheid te hangen. Ik wil de deur niet uit & ’t ligt niet aan de regen, want die is al een paar uur voorbij.
Ik heb bacteriën die ’t niet accepteerden dat er geen rekening met ze gehouden werd. Niet die lactose-intolerante bacteriën: de fructose-varianten.
Ik zeg niet dat ik probiotica wil. Ik wil gewoon een reset. Doe maar een complete verbouwing daar.
Want men moest eens weten hoe somber ik werd toen maar 1 bezoeker langskwam in Zijperspace vandaag & er geen burp van verlichting zich aandiende.