Ik dacht steeds Tongkruid.
Ik stelde me vlekjes op de tong voor.
Ach, die blaadjes hebben ook wel iets van een tong.
Maar m’n vader maakte me steeds weer duidelijk dat ’t Longkruid moest zijn.

Begin me ondertussen af te vragen of je de naam van een plant wel met een hoofdletter moet schrijven.

Longkruid. ’t Begon met een kluit aarde waar longkruid in zou zitten. M’n vader had minstens een doos vol van dat soort kluiten meegenomen.
Om m’n huis, om m’n tuin in te wijden.

Paarse en blauwe bloemen.
Sommige mensen hebben me wijs proberen te maken dat dat afhankelijk is van wat er in de grond zit. Veel kalk of weinig kalk. Iets dergelijks.
& Ik weet ’t zo net nog niet. Want hier zitten er 2 verschillende kleuren aan 1 plant.
Misschien dat die regel alleen bij andere planten opgaat.

Ik stel me tegenwoordig ongezonde vlekken voor. Vlekken die een mens veelvuldig doen kuchen. Waarbij je op ’t laatst je longen er uit hoest.
& Toch zien ze er voor de rest niet ongezond uit. Maar ’t komt door de naam. & De vlekjes op de bladeren. Ze moeten een reden hebben gehad om ’t plantje die naam te geven.
Misschien dat longen vlekjes vertonen, ook al zijn ze gezond.
Maar hoe wisten mensen dat dan? Dat vraag ik me vervolgens af.
Hebben ze zo rond ’t verzinnen van de naam mensen van binnen bekeken & geconstateerd dat ‘t 1 op ’t ander leek?

Longkruid. Ik zie mezelf terug tegen m’n vader zeggen dat ’t goed met dat plantje gaat. Voor ‘t 1st me niet vergissend.
‘’t Gaat goed met ’t longkruid, Pa.’
& M’n vader kijkt me wazig aan, z’n schouders & armen hangen inmiddels al niet meer bewust aan z’n lichaam vast, want hij weet blijkbaar al niet meer wat longkruid ook alweer was.

Een stap terug in een tuin die er vroeger ook al was, in Zijperspace.