Een plots lopende neus werkt nog steeds. De scenario’s zijn nog niet weg. Er hoeven maar enkele aanleidingen te zijn om de rest van de wereld op losse schroeven te zetten.

Een mailtje bijv dat zegt dat morgenochtend 11 uur niet lukt.
Niet 1st verder lezen. Nee, 1st wederom ‘t al paniekerig bij ontwaken in elkaar gestelde noodscenario, dat niet afgewerkte afspraken van afgelopen weekend moest zien te ondervangen, opnieuw aangepast.
Alleen maar in ‘t hoofd.
M’n ook denkbeeldig reikende handen plukken overal de beloftes van provisorisch tijdelijk mentaal zwevende lucht van die niet nagekomen verplichtingen bij elkaar, ze worden weer gehusseld & ietwat netter gerangschikt, zonder ook maar aan toetsenbord of pen te denken om ze vast te leggen om niet met een plots flakkerende wind weg te kunnen laten vlieden.

& Enigszins verrast dringt ‘t volgende zinnetje in de mail tot me door: of ‘t ook om 11.30 kan?
Volgt een reply van mij waarin ik de oprecht gevoelde opluchting van zo’n gemakkelijke oplossing mijnerzijds niet kan onderdrukken.
Waarna ik gerustgesteld verder puin kan gaan ruimen.

Niet rekening houdend met neusloop in zomers entourage van stralende zon die achter de half-open gordijnen gloort.
Acuut.
Zo snel als de snot zich voelt druipen tegen de wetten van gravitatie in van achter, onder, ver weg diep uit ‘t lichaam, naar helemaal boven, midden in ‘da face’ zich een uitweg wanend, van ‘t bestaan van altijd voor handen zijnd wc-papier niet op de hoogte gebracht, maar wel met zich meetrekkend oude hersenprocedures van vanaf maart ingebouwde procedures in geval aanwezigheid van corona zich op enigerlei wijze mogelijk deed uiten.

In die fase zit ik nu: de onverwachte aanval enigszins gestopt, maar een bijna tastbare druk voelend van een prop, ietwat tot staan gebracht vlak achter ‘t linkerneusgat, evengoed in staat plots opnieuw in vloeibaar uiteen te vallen; een recapitulerend niet optimaal functionerend brein die voor de 3e maal alles herschikt, herordent, herindeelt, daarbij beseffend dat ‘t slechts om een herhaling van opsommen van gelijkende, misschien wel eendere, handelingen gaat; plus een gevoel dat de wereld straks kan veranderen van ondanks enige hervonden rust toch nog steeds onoverzichtelijk, naar onherstelbaar & uiteindelijk ten einde.

Gelukkig bestaat er nog Zijperspace om ‘t tastbaar te maken.