Mijn stem kan luid & duidelijk overkomen. Luidruchtig ook wel. Daar maak ik graag gebruik van. Maar dan moet ik wel 1st m’n collega’s waarschuwen.
‘Oren!’ fluister ik ze toe. Da’s ‘t code-woord geworden, de laatste tijd. Om aan te geven dat ik de laatste ronde ga aankondigen, of dat de bar vanaf dat moment gesloten is. Dan kunnen ze nog net ff hun oren afdekken. Als ik vergeet ‘oren’ te zeggen, heb ik ruzie.

& Vervolgens klinkt: ‘DAMES & HEREN, ‘T IS TIJD VOOR DE LAATSTE RONDE.’
Of als ik de aandacht van iedereen wil hebben: ‘DAMES & HEREN, ‘T IS TIJD voor de laatste ronde.’
Zodat men dat laatste stukje alleen kan horen als ik op 2 meter afstand sta.

Martha is niet altijd even enthousiast geweest over m’n volume. Ze heeft me wel ‘ns apart genomen om te vertellen dat ze een rolberoerte ervan krijgt. Haar oren gaan ervan tuteren. Kon ik ‘t niet wat zachter doen? Af & toe rekening met haar houden?
Vooral als ik de bar naderde met vieze glazen & om de rij mensen uit elkaar te laten wijken, riep: ‘PARDON, HIER IS TON!’, om zodoende doorgang richting spoelbak te verkrijgen.
‘t Was al vaak voorgekomen dat Martha net op dat moment met iemand stond te praten, gezellig biertje in de hand, & ik van een meter afstand ‘t bijna rechtstreeks in haar oor tetterde. Dat deed haar schrikken, vertelde ze me. Daar verpestte ik haar humeur mee. & ‘t Bier spetterde van schrik haar glas uit.

Ik heb toegezegd dat ik ‘t beter in de gaten zou houden. Wel erbij verteld dat ik ‘t schreeuwen nou 1maal niet kon laten. Maar dat ik m’n best zou doen ‘t tot een minimum te beperken zogauw ik zag dat zij dicht in de buurt was.
Waardoor ik vaak fluisterend achteraan de rij heb gestaan: ‘Pardon Martha, hier is Ton. (…) Pardon. Pardon. (…) Martha, hoehoe. Hier is Ton met een hele hoop glazen & ik zou er graag langs willen. Martha?’
Waarna ze grinnikend opzij schoof. ‘Dankjewel, Ton.’

Vorige week bleef Martha een minuut lang weggedoken staan, met haar handen op haar oor, toen ik na sluitingstijd in de deuropening op de rand van ‘t terras was komen staan.
‘Wat doe je, Martha?’
Geen reaktie. Nog maar een paar keer gevraagd.
‘Je gaat zodirekt roepen dat de bar gesloten is. Dus ik bereid me voor.’
‘Dat heb ik 10 minuten geleden al geroepen.’
Opgelucht ging ze weer overeind staan.

‘Hé, Martje!’ hoor ik vanmiddag een vriendin van Martha roepen.
‘Wat zegt zij nou,’ vraag ik Martha. ‘Noemt ze jou Matje?’
‘Nee, ze noemt me Martje.’
‘Martje?’ vraag ik bevreemd, ‘vind je ‘t leuk als iedereen dat doet?’
‘Nee, zij is de enige. Lief hè? Ik heb best leuke vriendinnen, zeg nou zelf.’

Ik kwam opnieuw met glazen aanzetten. Op ‘t laatste moment zag ik Martha in de rij staan.
‘PARDON, Hier is Ton & die wil er graag langs, Martje.’
‘Hihihihihi.’

Alsof Zijperspace op subtiliteiten is gebouwd.