Ik ben al heel vaak gewaarschuwd door vriendinnen, kennissen, medebloggers & waarschijnlijk ook tv-programma’s. & Ik zou ondertussen beter moeten weten, want ervaring had mij ook veel geleerd moeten hebben, ondertussen.
Als ‘t moment dáár is, de verleiding te groot, is ‘t geen kwestie meer van weten. Dan gebeurt ‘t me; zijn m’n armen veranderd in uitvoerders van wat de trek ze opdraagt; ‘schuldbewust’ is opzij geschoven voor ‘lust ik graag’.
De nobele gedachte bij thuiskomst om eten te gaan bereiden, was nog steeds aanwezig op ‘t moment dat ik de boodschappen ontblootte aan ‘t volle keukenlicht; was onveranderd bij ‘t aanschouwen van de vermoedelijk wonderlijk lekkere inhoud van ‘t blikje haringen in tomatenroomsaus. Er kon nog steeds weerstand tegen geboden worden toen de 1e hap zich richting m’n mond liet voeren. Een 2e hap volgde echter al snel, ‘t bakje was spoedig ½ leeg, waarna de gedachte verscheen dat niemand enige notie zou hebben van wat er gebeurd was, als de vuilnismannen volgende week ‘t blikje geledigd aan zouden treffen. In die zin, dat niemand door zou hebben dat ik de inhoud in 3 happen in 1 minuut tijd had weggewerkt, op een avond dat ik eigenlijk van plan was eten te bereiden.
Vanaf dat moment had ‘t geen zin meer om een volledige maaltijd te bekokstoven, want daar zou toch niet zoveel ruimte meer voor zijn. Beter de volledige overgave aan de verleiding van fout, vet & vies-bekkentrekkend-na-afloop.
& Wat leent zich daar beter voor dan een blik gehaktballetjes (snackballetjes) in satésaus, die al ruim een maand storend aanwezig stond te zijn vlak boven de groentela van de ijskast.
Een ½ uur lang boeren laten heeft me deze uitgebreide inluiding van de avond bezorgd, waarbij vette walmen van tomaat gevuld met satésaus zich lieten afwisselen door gehaktballetjes gemarineerd in haring. Waarna een welverdiende uitbuikende slaap zich liet gelden, in de vorm van dromen die ‘t geweten ter verantwoording riepen door zwaardreigende beelden van hachee & patat oorlog.
Ik heb ‘t maar bij deze nuttiging gelaten, want de linkerhelft van m’n darmsysteem protesteerde telkenmale bij slechts de gedachte aan nog iets gezonds voor ‘t lichaam.
Men vreesde meer dan een uitdijend heelal in Zijperspace.