Zou Margriet weten dat ‘t vandaag 3 jaar later is? ‘t Is 3 jaar geleden dat we allebei behoefte hadden ‘t missen van koninginnedag in te halen. & Daardoor elkaar de dag erna ontmoetten aan de bar.

‘t Was vooral haar glimlach die bekoorde. Een brede glimlach, niet alleen dankzij de breedte van de mond zelf. Haar hele gezicht veroorzaakte die uitstraling. Haar wangen bewogen op instigatie van de lach langzaam omhoog, deden haar ogen toeknijpen & haar sproeten bollen, haar neus spitsen.
‘t Geluk was dat ze niet een enkele keer lachte. Ze lachte bij een leuke opmerking, een liefbedoelde aanmerking, een gewaagde veronderstelling, in een grappige, maar ook in een onzekere situatie; door van alles kon haar lachende betovering tevoorschijn geroepen worden.

Na 2 maanden kwam ik er achter dat ‘t ook haar manier was om haar waarheid, haar leven te verbergen. Om zichzelf niet te hoeven uitspreken, geen keuzes te maken, geen standpunt te hoeven innemen. Of om uitgestelde of vergeten afspraken te vergoelijken & haar diepste zieleroerselen te verbergen.
Ze kon zodoende altijd dezelfde blijven. Zij & haar glimlach: meer verklaring was er niet nodig. Vond zij niet nodig.

Ik was die 2 maanden verslaafd aan haar glimlach, vanaf ‘t 1e moment. Ook al was ‘t vaak een dronkemansglimlach, die op zelfdestruktie uit leek. Gelukkig kon ik goed meedrinken, hield ik ‘t net zo lang vol als zij.

Soms hoor ik haar nog wat zeggen, met dat fluisterend zachte, prikkelende stemmetje, waar een lichte ironie in steekt. Dat fluisteren kriebelt dan in m’n nek. ‘t Komt van vlak achter me vandaan. Ik kan ‘t gezicht niet herleiden. Er is geen spiegel die ‘t verleden weerkaatst.
Maar ik weet dat ze nog steeds lacht & dat zij ‘t is die de kriebel veroorzaakt.

Maar zou ze weten dat ‘t 3 jaar later is & weer behoefte hebben haar glimlach te laten schijnen in Zijperspace?