M’n moeder kreeg vorig jaar geen kado van m’n vader. Dat ging een beetje fout doordat Parkinson toen ook al een grote rol speelde bij hem & de kinderen daar nog geen rekening mee gehouden hadden. Mijn moeder droeg dat gemis gelaten, wilde daar niet moeilijk over doen, want dat ligt niet in haar aard.
& Tuurlijk ben ik dat in de loop van ‘t jaar vergeten. & Tuurlijk word ik daar tijdens de pakjesavond vandaag mee geconfronteerd, als m’n schoonzus m’n vader, die naast me zit, aanstoot: ‘Pa, ze heeft de ketting nu.’ M’n vader probeert naar de overkant van de groep te kijken, maar door de trage bewegingen van z’n lichaam kan hij niet om de hoofden van de kinderen met nieuwe speeltjes heen. Ik zie wel een glimlach om z’n lippen vormen, op z’n anders door Parkinson star gezicht.
M’n moeder heeft ‘t polskettinkje in ‘r handen dat ondertussen een relikwie is geworden in de familie. Alle kinderen hebben hun eigen naam op een daaraan bevestigd medaillonnetje staan, langzamerhand worden de namen van m’n schoonzussen ook door m’n moeder gedragen, maar zeker die van haar kleinkinderen mogen daar niet aan ontbreken. Een collectie die zich in de loop der jaren heeft gevormd door opeenvolgende verjaardagen van m’n moeder & Sinterklaas.
De laatste tijd was gebleken dat ‘t kettinkje aan slijtage onderhevig was. M’n moeder kon ‘t niet meer dragen zonder ‘t risico ‘1 van de kinderen’ te verliezen.
Als Sinterklaaskado was ‘t kettinkje gerepareerd, ontbrekend medaillonnetje weer toegevoegd (misschien nog wel iets anders, de details zijn me ontgaan).
Pa loopt naar m’n moeder toe, vraagt wat dingetjes die niet te verstaan zijn voor mij, & komt weer naast me zitten. ‘Heb je gezien wat Ma gekregen heeft?’
Ik wil ‘m m’n rode ogen niet laten zien & zeg ‘m ietwat ongeëmotioneerder dan bedoeld: ‘Ja, ik zag ‘t vanaf hier.’
De rest is ondertussen druk bezig met ‘t vervolgen van de uitpakrituelen. De ogen van m’n moeder zijn naar mijn idee roder dan die van mij, wat mij doet besluiten rust te gaan zoeken op de wc, anders ga ik alleen maar met haar meedoen. (Koud water, heb ik ooit eens gehoord, doen de tranen verdwijnen & de rode gloed aan de oogranden verminderen). In ‘t voorbijgaan kan ik niet meer emotie tonen dan ‘t vluchtig vastgrijpen van ‘r hand.

‘t Was een mooi Sint-jaar, dit jaar in Zijperspace.