Speciaal voor de viering van ‘t 30-jarig huwelijk van m’n ouders had ik voor beiden een kort gedichtje geschreven. In de gedichtjes beschreef ik ‘t verwarrende gevoel van de veranderende verhouding van de zoon met de ouder.
‘t Simpele sonnetje dat ik voor m’n vader geschreven had, vertelde over hoe ik als jong kind ‘m als een wandelende encyclopedie zag. M’n vader wist nl verschrikkelijk veel in mijn verbeelding, & beantwoordde al mijn vragen; als er iemand was die álles wist, dan was ‘t wel m’n ouweheer.
Totdat hij plots geen uitsluitsel wist te geven over een moeilijke kwestie. Waarna hij geleidelijk een mens werd als alle anderen, vooral naarmate dit verschijnsel vaker voorkwam. Ook hij werd gedwongen met beide voeten op aarde te staan. & De volledige landing vond plaats een enkel jaar voordat ik dat gedicht op papier zette.
Tegenwoordig weet m’n vader slechts zelden een vraag ten volle te beantwoorden. Als ik ‘m opbel & vraag waar m’n moeder is, weet-ie weliswaar te vertellen dat ze de deur uit is, maar niet waarnaar toe. Of: vroeger wist-ie alle namen van de planten in de tuin te noemen (hij moest er weliswaar elk lente-seizoen weer even inkomen), maar tegenwoordig blijft die inwendig zoekende blik op z’n gezicht staan. Of: hij loopt naar boven om iets voor m’n moeder te pakken, maar is boven aangekomen alweer vergeten wat & komt met lege handen beneden om m’n moeder te vragen wat ze nodig had.
Hij heeft de ziekte van Parkinson. Vorige week zei ik ‘m, bij ‘t zien van ‘t populariteitslijstje van ‘t koningshuis, dat ‘t met hem wel goed zou komen, gezien de positie van prins Claus aldaar. Maar Claus lijkt niet zo vergeetachtig & onzeker te zijn als mijn vader.
M’n moeder was bang dat-ie aan ‘t dementeren is, maar de scan die kortgeleden van z’n hoofd gemaakt is, blijkt niet iets dergelijks te kunnen vaststellen. Een gesprek met de specialist moet meer duidelijkheid omtrent ‘t verminderd funktionerende geheugen scheppen.
Hoe trots was ik vroeger wel niet op ‘m: hij was niet gewoon docent als degenen die mij les gaven; hij was directeur van een school & gaf leiding aan dat soort mensen. Dus eigenlijk wist-ie meer dan al die docenten & had-ie waarschijnlijk meer antwoorden dan dat ik vragen kon verzinnen.
Wat de conclusie van de specialist ook zal zijn, m’n vader zal nooit meer de vader worden die alle antwoorden had.
We zoeken naar eigen antwoorden in Zijperspace.