Marlies kwam vandaag een levering brengen. Bij binnenkomst zei ze: ‘Als ik je blog net gelezen heb, heb ik ‘t gevoel dat ik je niet gedag hoef te zeggen.’
Zij werkte vroeger op dezelfde plek, maar vlak voordat ik erbij kwam, had ze besloten haar eigen groothandeltje te beginnen. Volgens haar maakte zij toendertijd minder mee: ‘Wat jij allemaal meemaakt gebeurde bij mij nou nooit. Of misschien zie jij meer.’ Hoewel ze soortgelijke figuren als Westmalle & Alfa wel had zien lopen.
Marlies ging verder met ‘t lossen van haar wagen. Op ‘t moment van haar herbeginnen, kwam Westmalle binnen voor z’n 1e portie. ‘Een Westmalle?’ vroeg ik, zodat Marlies ‘t nog net kon horen.
Westmalle z’n hoofd stond op dat moment niet naar grapjes die ik aan ‘t uitwisselen was. Hij had zorgen: hij had geld.
‘Als je geld hebt, dan heb je vrienden.’ Z’n uitkering was net gearriveerd, iedereen voor de AH bleek ervan op de hoogte te zijn & al die iedereen bleek geld nodig te hebben.
‘Ik heb helemaal geen vrienden.’ Hij was met verkeerde dingen bezig, hij gebruikte de verkeerde spullen, maar de verkeerde mensen wilde hij niet z’n vrienden noemen. Als hij ook maar 1 kans kreeg, dan zou hij naar ‘t buitenland gaan & opnieuw beginnen.
‘Als je me op een gegeven moment niet meer ziet, dan zit ik in Pakistan,’ waarbij hij een lach met zelfspot niet kon onderdrukken.
Een uur later kwam-ie met een grote bos bloemen voor een dame aanzetten. Of ik misschien een kaartje had om er aan te plakken.
‘Ach, ik weet niet waarom ik ze geef,’ vergoelijkte hij alweer ‘t gebaar, ‘Ik moest ze gewoon kopen voor haar.’
‘Zeg dan dat je van ‘r houdt,’ is ‘t commentaar van z’n metgezel.
‘Nee, dat moet je niet zeggen als je de bloemen geeft. Dat moet een vrouw uit andere dingen begrijpen.’
Oh ja, en een Westmalle. ‘Want een alcoholist, die heeft altijd mist, & ligt snel in de kist,’ besloot hij al improviserend ons treffen van vandaag.

Zo gebeurt er af & toe ‘ns wat in Zijperspace.