Ik ben momenteel niet aan ‘t kankeren; heb ook geenszins gevoelens die die kant opgaan. Ik sta eerder verbaasd over ‘t feit dat er zo wordt meegevoeld. Van mensen die m’n blog lezen.
Van broers die m’n blog lezen, of broers die m’n blog absoluut niet lezen. Dat ik stomverbaasd ben na een dagje terug naar ‘t geboortenest slechts herkenning te mogen meemaken uit hun woorden.

Of dat mensen spontaan beschikbaar zijn, verhalen vertellen voor je slapen gaat, naar je luisteren. Of ‘s ochtends (wat is ochtend, na een slapeloze nacht) informeren hoe ‘t gaat.

‘Nag nag nag’ is voor mij meer een beleving, dan een klagen over. Ik zie me terug dansen & vieren op de dijken van Den Helder. ‘t Nummer draaide hooguit in ‘t kleine cassetterecordertje van Dick de Booij (Brobojo), slecht hoorbaar op een mooie zomernacht, wachtend op de zonsop. Fluitende tonen ter begeleiding van ‘t windorgel, die niet pasten, maar wel hoorden bij ‘t gevoel van wij zijn vrij.
Vrij tot laat in de morgen.
Vrij tot moeders wisten dat wij laat waren met feesten.
& Een weten dat ‘t allemaal wel goed komt. Da’s ‘t gevoel. Maar daar gaat ‘t nr niet over natuurlijk.

Niemand die nagnagnag denkt in Zijperspace.