Momenteel werkt ‘t nu 1maal zo dat als ik iets gedwongen moet doen, & dan met name iets waar ik niet sterk in ben, of wat ik doorgaans probeer te ontwijken dan wel iets wat in nog grotere kopzorgen zou kunnen uitlopen, dit resulteert in buitengewone stress die neigt naar hyperventilatie. Ik ga rondjes lopen, in zoverre dat mogelijk is in mijn met boeken gevulde binnenshuis, slaak van diep uit m’n lichaam komende zuchten & gooi mijn gedachten in een continu herhalende loop (engelse uitspraak).

Een cv opstellen was ditmaal de oorzaak. Weliswaar had ik die al grotendeels eerder samengesteld, maar er werd gevonden dat er een opknapbeurt nodig was.
‘tGeen waarschijnlijk terecht was, maar geenszins een welkome suggestie. Opschrijven wie je bent, gestaafd door behaalde diploma’s, werkervaring die door naam & toenaam waren na te gaan, plus achtereenvolgende hobby’s & kwaliteiten. & Dat opgesmukt in een modern jasje dat men tegenwoordig een template noemt (engelse uitspraak).

Ik raak dan vast in de techniek. Hoewel ik veel schrijf, ben ik slecht bekend met de veelzijdige trucjes die mogelijk zijn binnen de verschillende onderdelen van word (engelse uitspraak).
Ook vast in de regels. Waar je naam moet staan, waar de opleidingen. Van lang geleden naar onlangs of juist andersom; wanneer welk vrijwilligerswerk & uitgedrukt in procenten; in welke mate ben je die 7 talen machtig?
Cut!
(NL-uitspraak)
(na een korte pauze)
(gevolgd door een volgende)

Die volgende duurde dermate lang dat ik een dag rust moest nemen. Sommige mensen noemen dat een overdosis aan prikkels. Ik kan ‘t niet anders onder woorden brengen dan dat ik niet meer bij mezelf terecht kan.
Men mag mij van alles vragen, maar hoewel ik weet dat ik ‘t antwoord in m’n hoofd heb, ‘t achterliggende verhaal desnoods klaar heb liggen ergens van binnen: ik kan de knop van de la niet vinden waar ‘t uitgebreid beschreven opgeslagen ligt. & Zelfs als ik de kladjes met de uitgebreide notities toch tevoorschijn weet te toveren, vraag me niet hoe, plots spreek ik de taal van al ‘t geschrevene niet meer.

Dus vraag ik me op zo’n moment af of mijn zijn nog wel functioneert, of mijn ik wel in geschreven woorden bestaat. Waar is ‘t begin van mij als ik ‘t 1e woord niet kan vinden, vraag ik mezelf.
Waarbij ik die vraag wél kan formuleren, zie ik geen verhaal, woorden noch interpunctie, om in staat te zijn mijn taal te spreken zodat verteld kan worden waarom ik niet daarover spreek.

Ik banjer in cirkels. Loop denkrondjes. & Voel, daar waar ik uitspook in die spaarzaamheid aan gedachten, nagenoeg niets dan: ‘Stop.’

Welke taal ik maar wil in Zijperspace.