Weer verder.
Zoals ik dat ooit niet voor kon stellen. Maar evenzo van ooit stoppen.

Dat zijn dingen die alleen m’n ouders deden. Plus hun broers & zussen. Daar nog wat oudere lui bovenop. Een punt er achter zetten. Al dan niet bedoeld of verwacht. Misschien wel ooit gedacht, maar hoe bewust ervan op zo’n moment?
Verder dus. Waar de insecten die ik in de gaten probeer te houden meestal slechts 1 seizoen hebben (hoewel ze misschien een zeer spirituele trip maken in ’t larvestadium, maar god, hoe zullen we ooit in staat zijn dat fatsoenlijk aan te tonen?).

Verder.
Omkijken op straat: wie er om me heen beweegt, wat ik er aan moet doen om niet geraakt te worden. Hoe ik een stem moet geven aan een voortbestaan. Wat m’n geld waard is als ik daar aan bij wil dragen. & Vooral: wat als niet.

Ik ben een ‘Oeps’ sinds ik een dame op een modevoorstelling ’t woord hoorde zeggen toen ze met dennentakken in de knoei raakte tijdens een bizarre modeshow op m’n middelbare school.
Ik lachte met m’n broer & heb dat woord omklemd. Hij minstens zo hard.
‘Oeps’, zeiden wij, bij haar volgende ronde.
Ze keek alsof ze eeuwig getekend was. Neergeschoten door 2 klapperpistooltjes van ondeugend jeugd. Maar dat woord heb ik vervolgens dus gekoesterd, gewoon voor buitengewone situaties die slechts wij konden zien, begrijpen.
M’n broer dus evenzo, maar hij kan ’t niet meer navertellen.

Maar ‘Oeps’ geldt nog niet voor mij. Ik wil 1st ’t millennium gespiegeld zien. Geboren in 1964 dien ik ’t nog een aantal jaren vol te houden.
Tot die tijd zijn felicitaties terecht, nadien niet meer nodig.

Ik bok nog een slorrel & ba naar ged in Zijperspace.