Terwijl ik zit te kijken, vraag ik me af: waar halen ze die meisjes elke keer vandaan? ‘t Moeten toch altijd meisjes zijn die redelijk goed noten kunnen lezen, misschien ‘t stuk dat gespeeld wordt zelfs kennen.

Hangen ze in ‘t Concertgebouw een oproep op:

Wij zoeken meisjes voor ‘t omslaan van de bladzijdes

Of zouden ze dat bij ‘t conservatorium hebben hangen?

Zouden ze selecteren? & Kijken wat voor kleren ze in hun kast hebben hangen?
Hoewel: die van vandaag had gewoon een broek aan, een witte nog wel, met daaronder moderne gymschoenen. Van die gympjes die ik nog nooit aan heb gehad.
Maar dat kwam misschien doordat ‘t vandaag behoorlijk gratis was. Dan bezuinigen ze op de meisjes.
Zouden ze selecteren op de beweeglijkheid van ‘t jonge ding? Of op ‘t smoeltje? Dat dat niet te veel opvalt, maar ook niet lelijk afsteekt bij de gordijnen, of de vleugel, of de kleding van de muzikanten.

Zouden ze iets van leren van dat noten tonen; is ‘t een investering waar je later wat aan hebt? Net als Richard Krajicek vroeger ballenjongen was bij tennistoernooien & wij die foto’s krijgen voorgeschoteld als hij weer goed z’n best heeft gedaan.
Of krijgen ze er gewoon voor betaald?
Zouden ze na afloop mee mogen lunchen met de artiesten zelf, waarbij de direkteur van ‘t Concertgebouw nog wat leuks tegen ‘t meisje zegt & alle leden van ‘t orkest een handtekening in haar schrift plaatsen?
Misschien is ‘t wel de dochter van 1 van de leden van ‘t orkest.
‘Ach, de leraar van m’n dochter is onverwachts ziek geworden; zij kan dus wel ff blaadjes omslaan bij de vleugel. Doet ze bij mij ook altijd.’
Of reizen de meisjes de hele tijd met hun eigen groep mee? Zodat ze de hele wereld zien, of misschien maar slechts ‘t hele land.

Waarom zijn ‘t eigenlijk altijd meisjes?

Op de achtergrond klonk wat gepiel met viool & vleugel in Zijperspace.