Na een dieet van 14 uur, bestaande uit slechts water & stress (ook m’n nachtrust stond in ‘t teken van enige onrust), woog ik in ‘t AMC 65½ kilo. De bovendruk bij ‘t meten van m’n bloeddruk bedroeg gemiddeld 138, de onderdruk 86. In welke eenheden weet ik niet, daar heb ik geen verstand van. Hartslag 83 pm. Lengte 1m77. De jongeman heeft ook nog de omvang van m’n middel & heupen gemeten, maar dat waren van die onbenullige getalletjes, dat ik ‘t meteen daarna weer was vergeten.

Een heerlijke rust, daar in de kelder van ‘t AMC, waar de onderzoeken per persoon werden afgewikkeld. Je hoorde slechts ‘t ruizen van luchtverversingsmachines. Onvoorstelbaar mooie grote machinaties leken dat, zo vol & eentonig als ze de sfeer van de buizen, doorkijkjes, liften & wandelgangen wisten te bevestigen. Een perfekte omstandigheid om verder te gaan in m’n boek, nadat ik de noodzakelijke vragenlijst had ingevuld. Dat mocht wel een kwartier duren, 10 blz zijn dat ong, voordat ik als laatste verzocht werd ‘t onderzoekslokaaltje te betreden.

Hebben ze vast niet meegenomen in hun onderzoek: dat mensen wiens naam vaak als laatste, door alfabetische rangschikking, opgeroepen wordt, een grotere kans hebben vroeg te sterven. Komt door de stress van ‘t eeuwig moeten wachten.

Als dank kreeg ik een 12-vitaminen (ik wist niet dat er zoveel waren) drankje & een gezondheidsbroodje mee.
‘Een kleinigheidje,’ voegde de jongeman toe. Misschien wel lichtelijk gegeneerd.
Ik hou helemaal niet van krentebroodjes. Veel te zoet meestal.
‘Is dat nou gezond?’ vroeg ik me bovendien af. Krenten (of dat zijn natuurlijk weer rozijnen, net als kerstbomen sparren zijn ipv ‘O denneboom’) vervuld van eigen suikers, toegevoegd aan zoet meel & een brok spijs. Dit gezondheidsbroodje was aan de buitenkant ook nog eens oversmeerd met een vettig goedje (‘zal ook wel weer zoet zijn,’ dacht ik) waardoor je ‘t broodje alleen aan ‘t plastic omhulsel kon vasthouden.
Ik had honger, je hoorde mij voor de rest niet klagen.

Bij ‘t verlaten van ‘t AMC werd ik de 1e blinde vlek gewaar. Ik kon teksten van bordjes niet meer gemakkelijk lezen. Aangekomen bij ‘t Multi-mediapark, tegenover Pathé Arena, werd m’n ½e gezichtsveld door sterretjes bedekt.
‘Zouden mensen nou kunnen zien,’ dacht ik, verpakkingen & produkt-omschrijvingen bestuderend, ‘dat ik een beetje raar kijk & teksten niet direkt kan lezen?’
‘t Kon in ieder geval niet aan ‘t gezondheidsbroodje liggen, want daar had ik bij aanvang van ‘t probleem nog geen hap van genomen. Misschien de rust van de kelder, of de luchtcirculatie, of de vreemde ervaring van bloedafname & andersoortig onderzoek.

Ik verliet ‘t pand onder ‘t gejuich van een stelletje Koreanen, met begeleidend commentaar van een Nederlander. Onder m’n arm m’n tas met discman, inclusief adapter.
Boven m’n neusschot drukte ‘t. Rechtsboven m’n rechteroog ook. & In ‘t midden van m’n voorhoofd. De sterretjes waren verdwenen.

Misschien was ‘t wel gister in Zijperspace.