We hadden eerder al staan lachen om de 2 jongens vooraan.
‘Die zijn ook enthousiast,’ had mevrouwtje tijdens ’t voorprogramma gezegd.
‘Ik was ook al naar ze aan ’t kijken,’ zei ik, terwijl ik daar ijverig mee doorging.
Ze hupten al op hun benen voordat de 1e dansbare tonen herkenbaar voor ons waren. ’t Leek alsof ze in hun enthousiasme niet voor elkaar wilden onderdoen. Misschien dat ze elkaar wilden laten merken dat ze de nrs allemaal herkenden, uitentreuren kenden ook, door de beweging te maken die hoorde bij de volgende wending van de muziek.
‘’t Is ook net alsof ik die linker jongen ken,’ fluisterde ik naar mevrouwtje.
Hoewel fluisteren tijdens een concert een relatief begrip is. Ik deed ’t op een volume waarbij de jongens mij niet zouden kunnen horen, maar ’t nog net wel verstaanbaar was voor Roswitha.
‘Hè, je hoeft niet zo te spetteren,’ zei zij terwijl ze met haar mouw haar wang schoon veegde.
Een overmatige aanmaak van speeksel. Ik heb er ook in m’n mondhoeken last van als ik lang achter elkaar aan ’t woord ben. & Bij deze omstandigheden waarbij een zekere welluidendheid van m’n stem verlangd werd wilde ik iets overbrengen, was ’t misschien beter te vermijden anderen te confronteren met die enthousiaste productie van m’n speekselklieren, die blijkbaar overal in m’n mond verspreid zitten, gezien de ongecontroleerde wijze waarop de spetters wel eens in ’t rond vliegen.
Ik hield m’n mond dicht & ging verder met ’t gade slaan van de andere aanwezigen.

’t Was ook niet al te moeilijk om daar ongestoord mee verder te gaan. In zoverre de aandacht al niet opgeslorpt werd door de aanwezigheid van een 4-tal muzikanten op ’t podium, was deze & gene bezig met die 4 muzikanten, & dan vooral die ene, voor de eeuwigheid vast te leggen. Zonder geluid, zonder beweging.
Sinds iedereen tegenwoordig een ingebouwde fototoestel op z’n gsm heeft zitten, lijkt diezelfde iedereen ook dezelfde ongegeneerde ambities te hebben als de professionele fotografen. Ongestoord lopen ze naar voren, dan weer naar achteren, gaan voor je staan, kijken die ene muzikant verleidelijk aan, om ‘m nou eindelijk ‘ns die unieke glimlach te ontlokken & smeken de meest unieke foto uit hun toestelletje. Om ’t een seconde later opnieuw te proberen. & Des te meer foto’s er worden genomen, des te tijdelijker ’t eeuwige waar ze voor bestemd hadden moeten zijn.

Ik besloot om slechts m’n ogen te gebruiken. Als je bewust bent van de relativiteit van je eigen lange-afstandsgeheugen ben je beter in staat de beperktheid ervan optimaal te gebruiken. Ik heb ‘ns een groot literator horen zeggen dat-ie beter niet van alles een aantekening kon maken dat-ie wilde onthouden, omdat hij bij ’t schrijven hemzelf de moeite ontnam om ’t in z’n geheugen te prenten.
Ik ga straks met ontzettend veel plaatjes dood, alleen maar omdat ik zo weinig gebruik maak van de vele functies van m’n mobiel.

Rechts voor me, mevrouwtje stootte me aan met m’n elleboog om hem aan te wijzen, stond een jongen met een vetkuif zonder vet heen & weer te bewegen. Ook op momenten dat de muziek ’t niet toe liet. Van voor naar achter, van voor naar achter, met soms een schuine afwijking naar rechts. Op een gegeven moment was-ie zo enthousiast dat-ie een minuut lang met z’n handen door z’n haar bleef wrijven. Steeds zorgvuldig evengoed in de richting van de kuif.

Ver weg tussen ’t publiek door konden we een lange dunne man zien staan. Kaal hoofd. Rode blouse, bruine broek.
Zijn bovenlichaam deinde een enkele keer mee op de band. Maar z’n hand, de ene hand die wij konden zien, bleef strak langs z’n lichaam hangen, ter hoogte van z’n dij.
Waarom, vroeg ik me af, als hij toch ook z’n broekzak kan gebruiken? Waarom zouden ze anders broekzakken uitgevonden hebben? Vrouwen weten toch ook altijd onopvallend een functie aan hun handen te geven als ze in een zakloze jurk rondlopen.

Vooraan bij ’t podium stond een engelse dame enthousiast mee te zingen. Ze kende alle teksten.
‘Vast de vrouw van de zanger,’ waagde ik toch maar zo speekloos mogelijk tegen mevrouwtje te fluisteren.
‘Ze mag mee met de europese tour, maar moet er wel wat voor doen,’ fantaseerde ik er voor mezelf bij.

& Toen was ’t concert voorbij.
Zal ik nog even plassen, ga jij nog naar de wc, zullen we ons gaan haasten, halen we nog de volgende trein.
We stonden in de hal om dit soort dingen snel te bespreken. Verderop zagen we enkele leden van de band handtekeningen op cd’s ronddelen. De beroemde gitarist van de wereldwijd vermaarde rockband, die speciaal voor deze tour was aangetrokken, om ’t toch een bepaalde aantrekkelijkheid voor ’t publiek te geven, deed ijverig mee. Dacht ik op ’t moment dat ik de deur van de wc achter me sloot.

Bij terugkomst stond-ie naast mevrouwtje. Hij werd echter afgeleid door een enthousiaste fan die probeerde vragen in ’t engels geformuleerd te krijgen.
De gitarist onderbrak ‘m door z’n hand naar mij uit te steken.
‘Hi, I’m Peter. And you are?’
‘I’m Ton,’ antwoordde ik.
De hand ging naar mevrouwtje.
‘Roswitha,’ zei die.
& In een slordig gebaar ging z’n hand ook nog even naar die andere enthousiasteling, die daarna al snel de moed opgaf.
De gitarist boog z’n hoofd over naar mevrouwtje. Ik legde m’n rugzak maar weer neer. Roswitha fluisterde iets terug. Waarschijnlijk was ’t geen fluisteren, maar ik verstond er gewoon niets van.

Na een paar keer heen & weer buigen, keerde mevrouwtje zich uiteindelijk om. Ik pakte m’n rugzak weer op & we konden gaan.
‘Oneerbare voorstellen,’ zei ze voor zich uit.
Ik lachte naar haar. Ik had niet anders verwacht.
‘Of jij een vriendje was. & Of ik naar room 84 in ’t hotel wilde gaan. Desnoods midden in de nacht.’
‘Ja, ik dacht al dat-ie op ’t podium een paar keer naar je had staan kijken.’
‘Die man is gewoon getrouwd daar in Amerika.’
In gedachten produceerde ik mezelf een plaatje waarin ik de beroemde gitarist naar mevrouwtje deed kijken.

We moesten immers zelf nog beelden creëren voor later in Zijperspace.