Sorry, ik ben onderweg. Ik ben een update aan ‘t halen van wat van vroeger was door is gegaan.
Ik doe de Middenweg, na de Marsdiepstraat links te passeren (dat al jaren bezet is door een jonger stel dat ‘t huis onherstelbaar aan herinneringen bezeerde), zodat ik de herroepen geur van gister als een vage schim van herinnering voorbij kan voelen stromen. Een dun vlaagje die m’n nekharen slechts spaarzaam kietelt.

Ik neem de weg langs de duinen, waar we sleeën hebben gebruikt, fietsen ook, om hard van hun hellingen af te roetsjen, wonden op knieën & ellebogen verzamelend om later stoer aan te refereren, toen we dat woord nog moesten leren.
Ik ontwijk de stranden waar ik graven dieper dan een duits model met m’n broers heb gespit (de 2 oudsten hadden toen al verlof) & de 1e meisjes naakt naast me heb zien rennen om middernachtelijk spettershoog licht uit zee te laten schijnen, zo mooi straalden ze later nog zelden.

Maar ik kom in de buurt van de 1e vertrokken tante (haar uitvaart gemist uit een gebrek aan vermogen te weten hoe te gedragen), m’n peet, waar ik ‘s zaterdagochtend een kopje thee dronk voor een week lang gratis krant voor haar uit m’n wijk te besparen. In de buurt van m’n gisterse Oma, die een vrijage had kunnen zien, had ze 95 gehaald.

Ik ga van verhaal naar verhaal, een poging de onmogelijke Zijper-kroniek te completeren, stukjes aan te schuiven die wellicht op de verkeerde plek ingepast worden, doordat de verhalen niet gelijk afgespeeld gaan worden. Niet ‘tzelfde toerental hebben. Ongelijk gestart zijn.
Maar wel de genen dragen van wat ons is overgeleverd.

Ik fiets, ik overdenk, poging niet te concluderen, evenmin samen te vatten. Ik fiets, kijk slechts wat er aan heuvels, wegzakkend zand, dikke dijken, gebaande begaande paden lekker opnieuw te rijden zijn. & Pak een souvenir mee waar ‘t me uitkomt.

Ik fiets, m’n bagage wordt door ‘t paard gedragen, we gaan in draf, maar kunnen niet blijven hangen als op een wandeltocht.

Groeten uit Zijperspace.