Bij de armbeweging van de wasbak af, waar ik net een klein propje in heb gegooid om er vanaf te zijn, raak ik de deurpost. & Ik vraag me meteen af waarom ik nou perse dat propje weg moest gooien. Waarom nou juist daar? Ik kon toch net zo goed wachten tot ik in de kamer de prullemand tegenkwam. Daarnaast had ik ook wel ff op kunnen letten waar ik me naartoe bewoog.
Ik raak de deurpost met ‘t puntje van m’n elleboog. Precies dat puntje dat uitsteekt. Waarvan je je levenlang alvraagt waarom ‘t nou zo verdomd vervelend moet uitsteken.
Nu denk ik dat nog ff harder. Maar zelfs dat hardere denken wordt overstemd door vervloekingen, inwendig uitschreeuwen van pijn. Met een flits van een gedachte dat m’n buren me wel erg makkelijk zullen horen als ik schreeuw. Met alle deuren open. Dus inwendig uitschreeuwen.
De 1e pijn is nogeneens ‘t ergst. Pas als je volledig realiseert dat ‘t pijn kan gaan doen, begint ‘t erger te worden, waarna ‘t hoogtepunt zo’n beetje na 2 seconden plaatsvindt.
Op dat moment denk ik: ontkennen. De pijnscheut moet volledig genegeerd worden. Ik moet gewoon doorgaan met de handelingen waar ik al mee bezig was. Niets mag me belemmeren door te gaan waar ik gebleven was.
De vader van Pam schiet me te binnen. Van hem mocht ik geen pijn hebben, niemand trouwens. & Zeker niet laten blijken dat je pijn had.
‘Niet zeuren, jongen. Je bent toch geen watje,’ zei hij, toen ik al 3 dagen mank liep door een splinter in m’n knie. Zelfs toen de splinter tevoorschijn kwam & 2 cm lang vond-ie dat ik niet zo’n ophef erover moest maken.
Hij kon na 3 dagen niks anders te kunnen dan op de bank liggen met een verwrongen gezicht van de pijn in z’n rug volhouden dat er niks aan de hand was.
Nu laat ik niet merken dat de stoot op m’n elleboog me door de grond doen zakken. Wie zou ik ‘t moeten laten merken? Hooguit de buren die op hun balkon of in hun tuin zitten, zullen er iets van merken.
Ik zal mezelf ‘ns laten merken dat ik pijn kan ontkennen.
Voor de rest weten we niemand in Zijperspace die ervan onder de indruk zou kunnen zijn.