Onwetendheidexporteur

‘t Zou zo maar kunnen dat we naast kaas ongemerkt ook iets anders exporteren, bedacht ik me daarnet in de keuken. Een soortement gevolg van ‘t verkopen van dat ons zo vertrouwde kaas aan bezoekers van ons land, want wat zou jij tenslotte doen als je uit ‘t buitenlandse afkomstig bent & je iets zogenaamd unieks zoekt als aandenken, souvenir, terugkeerpresentje voor de thuisblijvers, & noem nog maar wat redenen op om in de tot voor kort als paddenstoelen oppoppende kaaswinkels in ‘t Amsterdamse te kopen?
Wij weten weliswaar dat alle toeristen dat doen, enkele gladde handelaartjes weten dat nog een stukje beter, maar de onschuldige toerie zelf, de 1e uit 9 geslachten die zo’n avontuurlijke reis naar die seks & drugs & kaasjesstad (op de melodie van Ian Dury) onderneemt, die ‘t natuurlijk vertikt om seksspeeltjes, condooms of nederwiet te exporteren, hoe lief ‘t jongere broertje daar nog om gebedeld heeft. & Bovendien, bedenkt zo’n persoon, in zijn of haar te berge rijzende angst voor vreemde geurtjes uit de terugkeerbagage, die douanebeambtes doet beginnen te vermoeden dat er sprake is van angstzweet die ergere, want strafbare, geuren moet verbloemen.

Nee, dan liever een kaasschaaf, keert de tot inkeer gekomen bezoeker van onze hoofdstad terug bij de cheeseshop, zoals dat in met zijn tijd meegroeiende nederlands tegenwoordig heet, om daar aangekomen al snel te horen te krijgen dat etenswaren, zeker die bij gebrek aan koelkast op de youthhostelroom zijn begonnen geurtjes te doen evaporeren (mooi woord waar je ‘t hebt over een stad die afgekort wordt tot de man die een appel ook best smakelijk leek), niet geruild kunnen worden.
Dat laatste weet elke nederlander, in ieder geval zij die opgevoed zijn met enkele plakjes daarvan op ‘t ochtendlijke brood, zelf van een homp geoogst middels dus zo’n noodzakelijk gereedschap waar de rest van de wereld tot de import van toerie’s totaal geen weet van had.

Zodoende ben ik dus beland op dat andere ding wat wij, zoals hierboven reeds genoemd, ongemerkt exporteren. Je zou kunnen zeggen dat wij onwetendheid uitvoeren bij ‘t verkopen van de kaasschaaf. Of, zoals ‘t door de neringdoende in A’dam nieuwerwets wordt aangeprezen: a cheese slicer, € 14,95.
Voor het mede door de verkoper aangeprezen prijskaartje krijgt de toch nog enigszins gerustgestelde bezoeker (heeft ondertussen ‘t doemscenario voor zich dat voor ‘t 1st een pond – ‘What do you mean?’ was nog de vraag, toen de verkoper kolderiek in hollandse maten begon te praten – oer-dutch food te moeten consumeren voordat ‘t vliegtuig hemhaar op komt halen) een apparaat dat niet stinkt, niet smelt & eventueel nog te ruilen valt, hoewel dat laatste wel uit ‘t hoofd gelaten wordt, weet de tevreden zakenpersoon met verstand van de prijs van een gemiddeld reisticket.

Goed, de wereldreiziger komt weer in land van herkomst aan, geeft kado aan dierbare & ondanks dat ze niet stoned worden van de niet meegenomen drugs slaan hun gedachten op hol over hoe ze kunnen uitproberen hun slicer z’n werk te laten doen. & Daar maakt ‘t niet eens zo heel veel uit wat ze daarvoor te pakken krijgen, wie weet is er wel een importeur van real dutch cheese te vinden, maar buiten dat is er altijd wel iets te vinden om te slicen, zoals ikzelf ‘m ook best handig voor de dagelijkse plakjes komkommer vind.

Maar bij gebrek aan een gebruiksaanwijzing die meegeleverd is bij de productie van de handen, want daar ging ‘t me uiteindelijk om, tijdens die eerdere bedachtzaamheden in de keuken, dat productieproces dat niet had voorzien in ‘t gebruik van een kaasschaaf, waarbij de duim al snel op de verkeerde plek wordt neergezet, zeker in geval van enthousiast een 1e plak uitproberen in weerbarstig materiaal, lopen er over de gehele wereld duizenden onnozelen rond met een plakje duim minder dan dat ze tot verblijf in NL met zich mee hadden gedragen.

Iedereen in Zijperspace weet dat dat op een gegeven je lot is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *