‘t Is beter om niet alles tegelijk aan te pakken. Dan slaat de verveling alleen maar sneller toe. Stapje voor stapje, anders gaat de lol er te vlug vanaf. Nu kan ik nog genieten van ‘t uitzicht van m’n nieuwe boekenkast, elke dag ziet-ie er anders uit, andere inhoud, andere volgorde. Maar als ik in 1 klap alle boeken in de ideale volgorde, in de juiste kast, netjes gerangschikt plaats, dan is ‘t plezier ervan al ras iets doodgewoons, tot iets alledaags gereduceeerd.

Mijn nieuwe boekenkast is een bijzondere boekenkast. Dat moet ik zolang mogelijk blijven voelen, vind ik. ‘t Is geen toonbeeld van schoonheid. Slechts wat groene planken, ieder hangend op 2 steunen. Kaal eigenlijk. 2 Stukken rail van plafond tot bijna aan de grond, 14 steunen, 7 planken. Meer is ‘t niet, meer hebben de boeken ook niet nodig. Al m’n literatuur staat er in. Voor ‘t 1st in meer dan 10 jaar samengevoegd in 1 kast.

Dat was gisteravond nog niet ‘t geval. Toen was ‘t een ratjetoe van allerlei. Geschiedenis stond naast jeugd, roman naast kunst, griekse mythologie naast verhalen over Amsterdam, gedichten naast natuurgidsen. Nu gelukkig alleen maar literatuur. Heb ik iets om naar te staren. Starend verbetering in ‘t systeem aanbrengen.
Want als ik morgen tijd heb, verander ik ‘t weer. Niet de inhoud, die blijft ‘tzelfde, maar de volgorde.

14 Jaar lang heb ik op zaterdag in een bibliotheek gewerkt. Ik weet hoe boeken in een kast horen te staan. Ik weet hoe ik ze op een rij krijg. Strak, op 1 lijn. Op volgorde.
Werken in de openbare bibliotheek was een ideale baan voor mij, gedurende m’n jeugd- & studentenjaren. Ik kreeg de gelegenheid orde te scheppen in de chaos. Ik hield er niet van dat alles gewoon maar willekeurig overal kon staan. Auteur hoorde bij auteur, & in geval van studieboeken alles volgens de gerubriceerde kode: onderwerp bij onderwerp. De wereld werd in stand gehouden dankzij de orde die ik schiep in de wanorde die de lezers veroorzaakten.
Naarmate er met meer nonchalance de boeken teruggezet konden worden in de daarvoor bestemde kasten, verafschuwde ik ‘t meer dat soort boeken op te ruimen. Ik wilde strakke lijnen, een perfekte volgorde. De streekrommannen mocht ieder ander van mij opruimen. Ze konden gewoon in de rieten manden op elke willekeurige volgorde gedumpt worden. Geen lol aan. Bovendien maakten juist die lezers er de grootste rotzooi van. Totaal geen ontzag voor de classificatie. Ze verdienden mijns insziens niet anders dan dat hun boeken in rieten manden gedumpt werden. Blindelings. Maar niet door mij.

Ik hou van ‘t alfabet. Waarschijnlijk alleen maar omdat ‘t mij de mogelijkheid geeft de wereld overzichtelijk te maken.

Morgen begin ik aan ‘t alfabet in Zijperspace.