Maandag 8 april komt een man bij m’n ouders langs. Een man die er verstand van heeft. Dat heeft m’n moeder me van de week verteld, toen ik haar laat in de avond belde.
Door m’n teller zag ik dat ze m’n blog bezocht. Ik wilde wel ‘ns weten wat ze van een bepaald stukje vond. Daar ging ‘t gesprek uiteindelijk niet over. Er waren belangrijker zaken om aan te horen.

Momenteel schijnt de zon aangenaam, wat op deze Goede Vrijdag de gezinnen aanzet om ‘t leven naar buiten te verplaatsen. Turkse muziek weerklinkt vanuit ‘t huis van m’n achterburen. Af & toe wordt ‘t overstemd door de kwetterende kinderen of de verontwaardige vader.

Ikzelf probeer, gezeten in de zon, ‘Gesloten huis’ van Nicolaas Matsier te beëindigen.
‘t Beschrijft oa ‘t lichtelijk verslonzen van z’n moeder tegen ‘t einde van haar leven.

(…) de afwasborstel had een soort kruin gekregen, een leeg punt vanwaaruit de haren plat langs het hout lagen (…), enfin, toen ik had vastgesteld hoe volkomen uitgediend de afwasborstel was, had ik gevraagd of ze nog een andere had, en vervolgens had ik aangeboden er even twee te gaan kopen, waarop ik haar tot mijn stomme verbazing, want het was voor het eerst dat zij zo onomwonden over haar perspectief sprak, had horen zeggen, met een huishoudelijke nauwkeurigheid die ik absoluut schokkend had gevonden: ‘Ach jongen,’ had ze gezegd, ‘twee? Zal ik die nog wel nodig hebben? Ik weet het niet hoor.’

De turkse muziek is inmiddels gestopt. De familie gaat z’n 1e zonnige vrije dag blijkbaar ergens anders voortzetten.
Ik probeer me de ouders over enkele jaren voor te stellen, wanneer de kinderen opgegroeid zijn & de verantwoordelijkheid andersom lijkt te liggen. Als de nukkige vader zich tevreden zal moeten stellen met de inmiddels verwesterde kinderen, die waarschijnlijk minder de zorg over de familie willen dragen dan de voorgaande generaties.

De man die er verstand van heeft, komt praten over m’n vader. Praten over wat mogelijk de beste oplossing is voor hem & voor m’n moeder. Maar vooral voor hem. M’n vader moet laten blijken of hij met de suggesties van de man die er verstand van heeft kan meegaan.

M’n moeder kon haar tranen niet inhouden. Ik moest er zelf ook tegen vechten. Je zet je man niet zomaar 1 of meer middagen per week buitenshuis. Na 45 jaar huwelijk.

Ik moet maandag 8 april werken, maar had graag m’n ouders getoond dat ik ze hoe dan ook steun in hun beslissing, dat ik met ze mee probeer te denken. Dat er wel degelijk een bepaald gevoel op mijn schouders rust.
Ik zou er graag bij zijn.

Ik kijk de tuin in, waar de rust volledig is weergekeerd. Ik zie achterin een vreemde vogel in de enige boom zitten. Ik probeer m’n ogen te focussen.
‘Hé Pa, hé Pa,’ wil ik roepen, ‘ik heb een Vlaamse Gaai in m’n tuin zitten.’
Maar ik weet dat ik geen antwoord krijg.

De echo’s voeren soms niet al te ver in Zijperspace.